Камандзір аддзялення ПАВЧ12 Дзмітрый Аляксандравіч Пянкрат сёлета другі раз будзе адзначаць Дзень выратавальніка. На службе ён усяго трэці год і лічыць сябе шчаслішчыўкам.
На маім рахунку дзесьці “чортава дзюжына” выездаў на пажары, гаворыць сяржант. – Свайго першага баявога хрышчэння давялося чакаць аж некалькі месяцаў. Я нават разгубіцца і спалохацца не паспеў, калі ў першы раз тушыў хляўчук.
Упэўнены настрой 22гадовага юнака лёгка растлумачыць. За яго плячыма некалькі месяцаў вучобы ў інстытуце пагранічных войскаў і баздакорная тэрміновая служба ў дэсантных войсках праслаўленай 103й віцебскай брыгады. Менавіта там Дзмітрый Аляксандравіч і выбраў для сябе прафесію выратавальніка.
Вы ведаеце, у салдат тэрміновай службы на пэўны час неяк губляецца пачуццё рэальнасці і яны яшчэ да “дэмбеля”, перапоўненыя энергіяй і сіламі, пачынаюць верыць у казкі цывільнага жыцця пра вялікія грошы, гаворыць Дзмітрый Аляксандравіч. На шчасце, мяне гэта хвароба абышла. Паклапаціўся аб гэтым тата. Ён прапанаваў па яго прыкладзе не шукаць жураўля ў небе, а злавіць сініцу стаць выратавальнікам.
Бацькава прапанова зацікавіла юнака, але асаблівага рамантычнага настрою не выклікала. Па душы яму была перспектыва работы ў арганізацыі, дзе патрабуюцца суровая дысцыпліна і парадак, дзе будуць запатрабаваны халоднае сэрца і моцныя рукі.
Гэта ў кіно паказваюць альбо ў раманах пішуць, што дзеці выбіраюць для сябе бацькоўскія сцежкі, удакладняе Дзмітрый Аляксандравіч. – У дзяцінстве я не асабліва цікавіўся татавай працай. Як усіх хлапчукоў, мяне вабілі сігналы пажарнай машыны, але вось вострага жадання выратаваць чалавека ад агню і ад бяды не ўзнікала. Ды і не даймаў я бацьку роспытамі, а ён не спяшаўся дзяліцца перажываннямі. У мяне свая рамантыка.
Аляксандр Пятровіч сам першы раз прывёз сына ў ПАВЧ12 у аграгарадку Любушаны, паказаў гаспадарку і пазнаёміў з калектывам. А вось наказаў сыну несці службу сумленна на даваў. Быццам ведаў: сын не падвядзе! Дзмітрый і сапраўды бацьку не падвёў.
Мне падабаецца ўсё, чым жыве служба выратавання, гаворыць сяржант, – я хутка прызвычаіўся, асаблівых цяжкасцей з графікам і напружанасцю не адчуваю. З’явілася ўжо і прафесійная звычка быць у любы момант гатовым дапамагчы.
Пажары не сталі для маладога чалавека руцінай, але ён хутка навучыўся глядзець на іх іншым позіркам і рабіць усё ўсвядомлена.
Памятаю, летась на Ражство на тэрмометры было аж 28 градусаў марозу, дадае ён, мы былі задзейнічаны на тушэнні пажару ў раёне “поля цудаў” у Беразіно. Ліквідоўвалі ўзгаранне некалькі гадзін. Ці трэба гаварыць, колькі важыла пасля гэтага мая прамерзлая форма? Аднак сіл і цярпення ў мяне хапіла.
Прафесія выратавальніка ніколькі не перашкаджае яму ў паўсядзённым жыцці. Часу хапае на заняткі ў трэнажорнай зале, каб падтрымліваць выдатную фізічную форму. Дзмітрый у складзе каманды аддзела бярэ ўдзел у спартыўных спаборніцтвах па розных відах спорту. Ды і на каханую часу ў выратавальніка хапае.
Бацька з гонарам паглядае на сына, які мужнее і сталее на яго вачах.
Выратавальніцкую службу нясу ўжо амаль чвэрць стагоддзя, гаворыць старшы прапаршчык Аляксандр Пятровіч, стаяў яшчэ ля самых вытокаў станаўлення ваенізаванай часці. За гэты час змянілася не адно пакаленне работнікаў. Работа ў нас налёгкая, ды і не кожнаму па сілах яе выконваць.
За час працы Аляксандр Пятровіч патушыў незлічоную колькасць пажараў, даводзілася яму і выносіць людзей з агню.
Мяне лёс, як сына, не шкадаваў, ужо праз два дні службы давялося тушыць пажар. Ён у маім жыцці і вылучаецца тым, што быў першым, бо нічога асаблівага ўспомніць не магу. Кожны з іх для мяне трагедыя, бо ў любым выпадку пакутуе чалавек: страчвае маёмасць, а ў самым жудасным варыянце блізкіх людзей. З гадамі я навучыўся неяк абстрагавацца і глядзець на ўсё з пункту гледжання прафесіянала.
Прафесійная дзейнасць наклала адбітак на яго жыццё, зрабіла больш уважлівым і сур’ёзным, неабыякавым да ўсяго навокал.
Здаралася мне выратоўваць людзей і не ў час нясення службы, заўважае ён. Неяк мужчына, каб не дзяліць маёмасць з былой жонкай, падпаліў дом. Я заўважыў яго намер і паведаміў на тэлефон 101, але будынак згарэў. Чорнае папялішча, якое стаіць у горадзе, прымушае мяне цяпер заўсёды думаць аб сваіх дзеяннях, рэальна ацэньваць сітуацыю і кантраляваць эмоцыі. У гэтым, напэўна, тоіцца сакрэт нашай налёгкай справы.
У дзень прафесійнага свята бацька і сын будуць на службе, але яны абавязкова збяруцца пасля за святочным сямейным сталом. З зайздрасцю на іх будзе глядзець самымалодшы член сям’і. Магчыма, і ён у будучыні стане смелым выратавальнікам і знойдзе сваю рамантыку ў нялёгкай мужчынскай справе.
Старонку падрыхтавала Мілана ТРАПЯНОК.
Фота Алены ГРОМАВАЙ.
Комментарии (0)