Амаль у кожнай беларускай сям’і нашай краіны ёсць сваякі, якія загінулі ці прапалі без вестак падчас Вялікай Айчыннай вайны. Памяць аб тых, хто не вярнуўся з поля бою, свята захоўваюць іх родныя і ўдзячныя нашчадкі.
Семдзесят тры гады таму савецкі народ сустрэў Вялікую Перамогу, але і дагэтуль лёсы тысяч слаўных абаронцаў Айчыны застаюцца невядомымі. Нездарма кажуць, што вайна не закончана, пакуль не пахаваны апошні яе салдат…
На тэрыторыі Беларусі і Расіі і дагэтуль вядуцца раскопкі на месцах жорсткіх баёў савецкіх воінаў з ворагам. Штогод астанкі соцень чырвонаармейцаў вяртаюцца ў родныя мясціны…
У мінулую суботу на грамадзянскіх могілках у в.Казулічы адбылася ўрачыстая цырымонія перапахавання астанкаў радавога Чырвонай Арміі Антона Пятровіча Дразда, ураджэнца гэтага населенага пункта, які загінуў пры выкананні воінскага абавязку па абароне Айчыны ў 1941 годзе на тэрыторыі Ярцаўскага раёна Смаленскай вобласці. Наш зямляк, 1918 года нараджэння, быў прызваны ў Чырвоную Армію Бабруйскім раённым ваенным камісарыятам у жніўні 1939 года.
Аддаць даніну памяці і павагі слаўнаму абаронцу Айчыны і ўсім, хто мужна абараняў Радзіму ад ворага, хто бязвінна загінуў ад рук карнікаў, сабраліся прадстаўнікі раённай улады, кіраўнікі прадпрыемстваў, арганізацый і ўстаноў раёна, грамадскіх аб’яднанняў, моладзь, а таксама родныя і блізкія салдата А.П.Дразда, якія пражываюць у Казулічах, аднавяскоўцы.
Звяртаючыся да ўдзельнікаў мітынгу-рэквіему, старшыня раённага Савета дэпутатаў Галіна Слабоднікава адзначыла, што 73 гады таму скончылася адна з самых кровапралітных войнаў на зямлі — Вялікая Айчынная вайна. За гэты час зямля загаіла свае раны. Але для беларускага народа, які прынёс на алтар барацьбы з фашызмам трэцюю частку сваіх грамадзян, вайна ніколі не стане далёкім мінулым. Яна застанецца ў памяці не толькі пакалення пераможцаў, але і іх удзячных нашчадкаў. Мы не маем права забыць, якой цаной дасталася Перамога, падкрэсліла старшыня райсавета дэпутатаў.
Па словах Галіны Слабоднікавай, увекавечанне памяці абаронцаў Айчыны і ахвяр вайны заўсёды было і застаецца ў Беларусі важнай дзяржаўнай задачай. Яна нагадала прысутным, што на тэрыторыі нашага раёна размешчана 77 воінскіх пахаванняў, у якіх знайшлі свой апошні прытулак 1953 чалавекі. Устаноўлена 16 памятных знакаў воінскай славы. Працягваецца пошукавая работа. Толькі за апошнія 5 гадоў у раёне на мемарыяльныя пліты нанесена 350 прозвішчаў воінаў Чырвонай Арміі.
Да ўдзельнікаў мітынгу-рэквіему звярнуўся ўраджэнец Казуліч, жыхар г.Мінска, які шмат гадоў выкладаў у Беларускім дзяржаўным універсітэце інфарматыкі і радыёэлектронікі, Іван Габрусь.
Ён адзначыў, што дзякуючы рабоце пошукавых атрадаў Смаленшчыны спіс 18 жыхароў Казуліч, якія прапалі без вестак у гады Вялікай Айчыннай вайны, зменшыўся на аднаго чалавека. Сёлета спаўняецца 100 год з дня нараджэння А.П.Дразда, і ў гэты юбілейны год слаўны сын Кіраўшчыны вярнуўся з небыцця і знайшоў спакой на сваёй малой радзіме.
Ад імя маладога пакалення, якое свята шануе подзвіг дзедаў і прадзедаў і схіляе галовы перад іх гераізмам, слова трымала вучаніца СШ №2 імя К.П.Арлоўскага Ксенія Русецкая.
Дзяўчына адзначыла, што менавіта ветэраны вайны служаць для юнакоў і дзяўчат яскравым прыкладам любові і адданасці сваёй Радзіме, мужнасці і гераізму ў барацьбе за свабоду і незалежнасць Айчыны. Менавіта людзям старэйшага пакалення сённяшняя моладзь абавязана сваім шчаслівым дзяцінствам, мірнай і квітнеючай Беларуссю, магчымасцю жыць і вучыцца ў незалежнай краіне.
Настаяцель Свята-Косма Даміянаўскага храма аг.Любонічы іерэй Максім Кірэеў правёў памінальную ліцію па загінуўшаму воіну.
З воінскімі ўшанаваннямі астанкі радавога Чырвонай Арміі Антона Пятровіча Дразда былі пахаваны. Памяць салдата ўшанавалі мінутай маўчання і залпавым салютам.
Затым да магілы былі ўскладзены вянкі, кошыкі і кветкі ад раённага выканаўчага камітэта, раённага Савета дэпутатаў, працоўных і вучнёўскіх калектываў, раённых арганізацый грамадскіх аб’яднанняў, моладзі, родных загінуўшага салдата і аднавяскоўцаў.
Яшчэ адзін слаўны абаронца сваёй Айчыны знайшоў вечную памяць і вечны спакой на роднай зямлі…
Людміла СЯМЁНАВА.
Фота Максіма МІКЕШЫНА.
Комментарии (0)