В 2010 году в урочище «Теребун», расположенном близ деревни Малиновка Осовецкого сельского Совета, был установлен памятный знак с табличкой. На этом месте 22 ноября 1944 года в бою с бандитами погиб 31 пограничник 220-го пограничного полка. Подробнее
Без малого два десятка лет навстречу чужой беде мчится командир отделения пожарного аварийно-спасательного поста №14 в деревне Радостово Петр Иванович Литвинец. И от силы, ловкости, грамотных действий спасателя зависит чья-то жизнь. Но, как показывает опыт общения с сотрудниками МЧС, рассказывают о своих подвигах они неохотно. Подробнее
Белорусский певец и композитор Тео (Юрий Ващук) рассказал, чем ему запомнился уходящий год, почему важна роль жюри при отборе участников на «Евровидение» и что произойдет на сцене на его сольном концерте в Минске Подробнее
Па дарозе на Бярозаўку ёсць вёска са звычайнай назвай — Згода. Ва ўсялякім разе, мне так заўсёды здавалася, калі раней праязджала праз яе. Аднойчы на назву паглядзела зусім іншымі вачыма, калі падчас камандзіроўкі на раён калега сказаў: “Глядзі, зараз будзе вёска З года”. Паглядзела на знак з надпісам — сапраўды так выходзіць. Вось такія метамарфозы бываюць. І цяпер, калі пад’язджаю да Згоды, міжволі сама сабе ўсміхаюся. А нядаўна захацелася больш даведацца пра вёску, не праехаць, а прайсціся па яе вуліцы, пагаварыць з жыхарамі, каб потым пра ўсё напісаць у газеце. Подробнее
У гэтым годзе газеце “Радзіма” споўнілася 85 год. Пасляваенную яе гісторыю мы ведаем дасканала, а вось імёны тых, хто працаваў над артыкуламі ў 30-я гады, амаль невядомыя. Але глушчане — людзі неабыякавыя да гісторыі роднага краю, таму і дзеляцца з намі цікавымі фотаздымкамі, фактамі, асабліва калі яны маюць непасрэднае дачыненне да раёнкі. Так, жыхарка Глуска Вольга Гааг расказала нам пра свайго дзядулю Елісея Фёдаравіча Ціцішына, які ў другой палове 30-х гадоў працаваў адказным сакратаром Глускай раённай газеты, якая тады называлася “Сцяг калектывізацыі”. Подробнее
Парня из своей деревни она не узнала, когда он заговорил с ней на вокзале в Бобруйске. Впрочем, удивительного ничего в том нет, ведь Иосиф Лугин не был в родном Барбарово больше шести лет — учился, потом три с половиной года армейской службы. Подробнее
Вялікі дом з усімі выгодамі ў вёсцы Казімірова для маладой сям'і Пугач стаў падарункам на вяселле ад калгаса «Новае Жыццё», дзе ў канцы 80-х Уладзімір Антонавіч працаваў вадзіцелем. Ну а яго жонка Галіна Васільеўна пасля заканчэння педвучылішча размеркавалася ў Маладолецкую школу настаўніцай малодшых класаў. Працавітасці і гаспадарлівасці маладых вучыць было не трэба – абое родам з навакольных мясцін, выраслі ў вялікіх сем'ях: у Галіны Васільеўны пяцёра братоў і сясцёр, а бацькі Уладзіміра Антонавіча нарадзілі ажно 10 дзяцей. Дарэчы, мы неаднойчы расказвалі ў газеце пра адну з сясцёр мужчыны – Алену Антонаўну Бойчанка, якая працягнула сямейныя традыцыі і выхоўвае шасцёра дзетак. Подробнее
Ежегодно в нашем учреждении образования (с этого года ставшем городской гимназией) проходит праздник, посвященный принятию в дружную семью заведения новых воспитанников. Раньше он назывался «День лицеиста», нынче же мы его отметили уже в другом статусе – гимназистов. Традиции у мероприятия – давние. Именно на нем ребята произносят клятву, обещая быть упорными и прилежными, ценить труд и любить Родину. После чего им вручают значок с эмблемой «альма-матер». Подробнее
Борьба с табакокурением, алкоголизмом и наркозависимостью стали темой районной акции для подростков – «Мы выбираем жизнь». Мероприятие прошло в большом зале РЦК 19 ноября, в Единый день здоровья. На встрече с учениками средних и старших классов городских школ присутствовали специалисты местных РОВД, РОЧС, психологической службы. Подробнее
Тухаціна, Ралля, Карчы, Ліпнікі, Мацюшы, Баравыя, Прыштонкі, Мурагі, Острава – такія назвы вёсак на тэрыторыі сучаснага Вялікадолецкага сельсавета можна знайсці толькі на картах, выдадзеных да Вялікай Айчыннай вайны, якую прыгаданыя населеныя пункты не перажылі. Гарэлі не толькі дамы і адрыны – у агні і ад фашысцкіх куль гінулі ні ў чым не павінныя людзі. Дарэчы, таксама з гэтай мясцовасці акупанты вывезлі на прымусовыя работы ў Германію найбольшую колькасць моладзі. Наогул, можна сказаць аб тым, што менавіта гэта тэрыторыя найбольш пацярпела ад акупацыі – з 53 вёсак раёна, якія былі знішчаны поўнасцю або часткова, тут знаходзіліся 23. У адрозненні ад вышэйпералічаных, 14 з іх змаглі адрадзіцца. У Бабовішчы, дзе размешчана адно з буйнейшых у раёне пахаванняў ахвяр вайны, зараз засталося ўсяго дзве жылыя хаты. «У канцы трыццатых больш дваццаці двароў было!» – успамінае Таццяна Аляксандраўна Стрыжонак, адна з апошніх жыхароў вёскі, сведка яе гібелі і аднаўлення. Подробнее