Са сталіцы ў вёску выпускнік Беларускага тэатральна-мастацкага інстытута прыехаў у 1970-х гадах. Разам з ім і жонка Валянціна. Маладыя, прыгожыя, яны марылі займацца творчасцю. «А апынуліся, — як зазначыў у адным са сваіх інтэрв’ю нашай газеце Барыс Цітовіч, — на лініі фронту паўзабытай вайны і салдацкіх пагостаў, якія не дазволілі сядзець у майстэрні».
Закінутыя могілкі, дзе выразна праглядваліся 99 магіл, ён знайшоў у лесе выпадкова. І каля 20 год імкнуўся высветліць гісторыю пахаванняў. Але безвынікова. Толькі ў пачатку 1990-х, калі з’явілася магчымасць доступу да архіваў, Барыс Цітовіч даведаўся, што ля Заброддзя ляжаць астанкі салдат, якія памерлі ў шпіталі №1 29-й пяхотнай дывізіі 2-й рускай арміі 2-га армейскага корпуса ў гады Першай сусветнай вайны.
Так на былой лініі фронту ўзнік музей пад адкрытым небам. А праз нейкі час на беразе Нарачанкі, ля самага Заброддзя, — капліца ў гонар нябесных заступнікаў воінаў, за ёю — званіца. Будавалі ўсё гэта талакой. Сюды ж пайшла грашовая частка прэміі Барыса Цітовіча «За духоўнае адраджэнне», якую ён атрымаў у 2003 годзе.
Штогод у Заброддзі праходзяць масавыя мерапрыемствы. Мясцовыя, жыхары суседніх вёсак і райцэнтра святкуюць Дзень Перамогі, а ў жніўні, калі ў полі саспее ўраджай, праводзяць урачыстасці ў гонар нябесных заступнікаў воінства — Барыса і Глеба.
Сёлета напрыканцы верасня тут рэканструявалі бой паміж рускай арміяй і кайзераўцамі, які адбыўся 100 год таму, і адначасова адкрылі ў Вілейцы браму-капліцу ў гонар загінулых воінаў Першай сусветнай. Будавалі яе саборна, усёй грамадой, а ініцыятарам добрай справы стаў зноў жа стваральнік адзінага ў краіне музея Першай сусветнай вайны Барыс Цітовіч. Чалавек, які даўно ўжо прывык найперш думаць пра Радзіму.
Комментарии (0)