У яе кабінеце — анёлы самых розных формаў, памераў і спосабаў вырабу. А яшчэ — маленькі прынц ручной работы, які сядзіць на адзінокай планеце са сваёй ружаю. Сярод настольных гадаванцаў ёсць і жырафа. «Яна як любоў, — кажа Тамара Вяцкая, дырэктар радыёстанцыі «Мінская хваля». — Гэта жывёла, якая па ўсіх законах фізіялогіі не можа існаваць. Так і каханне. Па логіцы яго быць не можа. Але яно прыходзіць незразумела чаму, дзеля чаго, да каго і заўжды знянацку...» Тамара Вяцкая ўзначальвае «Мінскую хвалю» ўжо другі год. За гэты час радыёстанцыя нібы атрымала другое дыханне: стала больш актыўна праяўляць сябе ў сацыяльных сетках, здымаць відэа, рабіць кантэнт максімальна інфармацыйна насычаным. Як кажуць, усе працэсы ў рыбе пачынаюцца з галавы, і не толькі дрэнныя, але і жыццядзейныя...
— Я цяпер пра «Мінскую хвалю» магу гаварыць гадзінамі, — дзеліцца дырэктар. — Таму што столькі зроблена! Другі год працую, а адчуванне, што значна даўжэй. Напрыклад, за гэты час аднавілася праграма «Адкрытая студыя», да нас на станцыю госці прыходзяць кожны аўторак. Гутарым на самыя розныя тэмы, імкнёмся спалучаць іх з апошнімі падзеямі і навінамі. Прытым не абмяжоўваемся адным гукам, а выкладаем у сацыяльныя сеткі фатаграфіі з нашымі героямі, здымаем відэа, якое пасля размяшчаем на сайце. Такім чынам набліжаемся да паняцця тэлерадыёвяшчання, каб быць канкурэнтаздольнымі. Па-іншаму цяпер немагчыма.
У нас працуе 31 чалавек. Гэта досыць шмат для станцыі. З нетворчых работнікаў шасцёра ў інтэрнэт-аддзеле, які займаецца не толькі радыёвяшчаннем, але і хостынгам, вядзеннем дзвюх соцень сайтаў. У рэкламе — чацвёра. Амаль што ўсе астатнія рыхтуюць перадачы, сюжэты, вядуць эфір.
— Ваша старонка ў Фэйсбуку адразу «выдае» нераўнадушнае стаўленне да працы...
— Няўжо ёсць журналісты, абыякавыя да таго, што робяць? Гэта ўжо не журналісты. Павінны гарэць сэрца, душа, мозг — усё! Як не любіць тое, што робіш? Як жыць з нелюбімым мужчынам? Я не магу ні жыць з нялюбым, ні не любіць тое, што раблю. Бо Бог ёсць любоў. Калі не любіш — не рабі. А раз узяўся — пранікайся і стварай годнае!
— Вы ўвогуле досыць актыўна карыстаецеся сацыяльнымі сеткамі. Якія каментарыі вам пакідаюць?
— Выключна станоўчыя. Дагэтуль шчыра здзіўляюся, калі ў каго-небудзь хапае духу і сіл пакінуць пад маім пастом у Фэйсбуку адмоўны водгук. Хоць з адным маім аднакурснікам перапіска-перапалка здараецца. Але гэта ў большай ступені рыса яго характару. Усе яго колкасці пераводжу на смех і ў прыватных паведамленнях пішу «Хопіць мяне падколваць!» Увогуле не люблю негатыў нідзе. Калі чалавек мне не падабаецца, я наўпрост перастаю з ім размаўляць. Гэта разуменне прыйшло з узростам. Калі малады — ідзеш напралом. А часам і не варта гэтага рабіць.
— Наколькі вы дэмакратычны кіраўнік?
— Я ўсё вырашаю камісійна. Напрыклад, кажу свайму праграмнаму дырэктару: «У нас пачатак вяшчання а 6-й раніцы. Давай мы зробім гімн. Ёсць ён і ў Мінскай вобласці. Возьмем адтуль частку». Але той варыянт, які атрымліваецца адшукаць, не падыходзіць, бо спяваюць музыкі занадта акадэмічна. Тады пішу аўтару гэтай песні, Алене Атрашкевіч, запытваю, ці ёсць больш лёгкае выкананне. Яна ў адказ перакідвае некалькі варыянтаў. Мы выразаем адзін куплет, але тое, што атрымліваем у выніку, мне не падабаецца, праграмнаму дырэктару — наадварот. У такім выпадку вырашаем камісіяй. Збіраем у адным кабінеце музычнага рэдактара, другога намесніка дырэктара. Меркаванні дзеляцца напалам. Тады апошняе слова застаецца за мной як за непасрэдным кіраўніком. Гэта дэмакратыя ці не?
Я падыходжу да работы з таго пункту гледжання, што ўсе мы людзі часовыя на сваіх працоўных месцах. У мяне няма ніякага маральнага права абражаць ці асуджаць іншых. Я не стварала гэта радыё. Але ёсць рэчы, у якіх я радыкальная і кажу жорстка «так» ці «не». Напрыклад, з маім прыходам усе тэксты аўтарскіх перадач сталі аддавацца на вычытку. Бо не ўсё, што пішуць нашы журналісты, я лічу слушным. Пры гэтым я не кірую іх творчым працэсам. Магу толькі ацаніць абранага героя, падыход ці паправіць канчатковы тэкст.
— І як яго ацэньваеце? Увогуле, як лічыце, чым вымяраецца журналісцкае майстэрства?
— Трэба глядзець, што мы маем на выхадзе — канчатковы прадукт. Прафесіяналізм — гэта калі цябе хочацца слухаць і чытаць. Гэта пункт нумар адзін. Астатняе — справа тэхнікі. Няхай дзесьці кажаш няправільна ці не ведаеш правілаў жанру, але калі цікава слухаць, усё астатняе можна дараваць.
— Але гэта складана вымераць...
— Тады дапамагае інтэрактыўнасць. У нашым выпадку — гэта тая ж колькасць sms, якія прыйшлі падчас эфіру. Калі іх з дзясятак — дастойны паказчык. Пяць — усе кажуць, каб я не перажывала. Усё адно застаюся незадаволенай. Значыць, я не выклікала ў чалавека жадання падзяліцца сваімі думкамі. Каб хоць бы мне перадалі прывітанне ці напісалі: «Тамара Рыгораўна, пастаўце для сябе, любай, песню, няхай вам будзе прыемна».
Ці калі пасля твайго матэрыялу з работы каго-небудзь знялі. Таксама паказчык прафесіяналізму. У мяне так было па маладосці. Па адной з маіх перадач склікалі пасяджэнне Саўміна. Тады я была гарачая, шашкай махала. А пасля зразумела, што не гэта задача журналіста.
— У чым яна ў такім выпадку?
— Сродкі масавай інфармацыі — гэта люстэрка. Часам крывое, часам — венецыянскае. Ведаеце, у чым сакрэт апошняга? Яго згубілі. Такіх люстэркаў больш няма. Каб яго праверыць, бярэцца люстэрка, падпальваецца запалка і падносіцца. Калі адбітак агеньчыка ў ім шматразова адлюстроўваецца, сыходзячы ў бясконцасць, — тады яно сапраўднае. Кожны журналіст сам абірае, якім люстэркам будзе.
Для мяне найвышэйшая задача журналістыкі — гэта даць як мага больш гонару чалавеку за месца, дзе ён жыве, як мага больш ведаў. Не толькі ў беларускім эфіры, а і ў свеце ў прынцыпе вельмі мала адукацыйных тэлеканалаў, радыёстанцый. Таму я хачу «Мінскую хвалю» насыціць як мага большай колькасцю інфармацыі рознага плана. Дарэчы, у нас спачатку «Каляндар гісторыі» быў «адвязаны». Цяпер мы яго наблізілі да Беларусі, каб чалавек пра тое месца, дзе жыве, як мінімум чуў.
Бо Беларусь — гэта настолькі закрытая зямля! Тут так шмат цікавага, а мы нават не ўсведамляем гэтага. Чаму? Бо нам ніхто пра гэта не сказаў. Такое не можа прыйсці як паветра ў галаву. А хто мусіць настроіць на падобную думку? Мы, журналісты. А для гэтага нам патрэбна бясконцая дапытлівасць. Пра Беларусь я ведаю шмат, бо, калі працавала у Тэлерадыёвяшчальнай арганізацыі Саюзнай дзяржавы, мы зрабілі 42 праграмы «Траса М-1» (вандравалі па мястэчках і вёсках, якія можна напаткаць недалёка ад гэтай дарогі), з якіх Расіі было прысвечана толькі дзесяць. Рэдактар пастаянна адшукваў факты, якіх з паверхні не возьмеш. Я паехала, паглядзела на беларускія вёскі, і расказала пасля тысячам гледачоў. Выканала задачу: адкрыла тое месца, дзе мы жывём.
На радыё існуе прапорцыя — 75% айчыннай музыкі і 25% — іншай. А мусіць быць усе 95% сваёй! Бо яе шмат. І яшчэ больш, чым мы думаем, якаснай. Нашто нам англамоўная музыка ў такіх вялікіх памерах? Каб з маладога пакалення гадаваць касмапалітаў? Ці ўсё ж такі патрыётаў? Гэта як псаваць свой жа калодзеж...
— Тамара Рыгораўна, вы не беларуска, а так яскрава кажаце пра любоў да краіны...
— Я абавязана любіць гэту краіну. Калісьці абрала для сябе Беларусь мэтанакіравана — з-за «Песняроў». Села на цягнік і з'ехала, бо для мяне гэта была «іх» краіна, поўная песень з пякучай энергетыкай. І ні на секунду не пашкадавала аб сваім рашэнні. Калі мяне адправілі працаваць у Маскву, я першы год плакала штовечар. Мае дзеці — ніхто! — не збіраецца пераязджаць жыць за мяжу. Адна з маіх дачок скончыла Літаратурны інстытут у Маскве і ўсё адно вярнулася ў Мінск.
Беларусь — бясконцая. Была нядаўна ў вёсцы Міханавічы Мінскага раёна, а там выступаў гурт «Калыханка». Зусім дзеці, у народных строях, а якія галасы, як пастаўлены! Аўтэнтычныя што ні на ёсць. Ці нядаўна прывезлі нас ва Узду. Вёска ў 30 хат. Заводзяць у Палац культуры. Гляджу і пытаюся: што ў вас на сцяне? «А гэта маляванка». Я першы раз у жыцці бачыла маляваны дыванок. А яму гадоў сто, а фарба не аблупліваецца. У гэтым уся Беларусь! Людзі павінны ведаць, што Беларусь — гэта не чарка, скварка ды бульба. Гэта ў добрым сэнсе шалёныя галовы — беларусы!
— Мы з вамі так шмат кажам аб працы… А як адпачываеце?
— У мяне ёсць хатка ў вёсцы Дукора на Пухаўшчыне Мінскай вобласці. Колькі гадоў таму набыла сабе яе, яшчэ калі працавала ў Маскве. Прыехала, пабачыла і палюбіла з першага погляду. Гэта маё любімае месца, куды збягаю далей ад горада. Па суботах працую ў першай палове дня — вяду канцэрты-віншаванні на «Мінскай хвалі», а пасля сядаю на маршрутку — і пачынаецца сапраўдны адпачынак. Распальваю печ, раблю адтопленае малако, пяку хлеб, іду па грыбы. Бывае, збяруся, а вясковыя жанчыны, калі бачаць, што ў лес накіравалася, кажуць: «Куды ідзеш? Няма грыбоў больш». Я прыходжу назад праз пару гадзін з поўным вядром… Пасля чышчу, гатую. Варэнне вару, бо слівы ёсць. А яшчэ на мне бульба і памідоры, ружы… Усё пазнаецца ў параўнанні. Не надта і завіхаюся ў Дукоры, я ўсё ж гарадская, але гэта для мяне — суткі ў маім персанальным раі, таму што там я шмат гляджу, шмат думаю, шмат адчуваю… Жыву!
Бліц-апытанне
— Дзень ці ноч?
— Ноч.
— Дождж ці сонца?
— Сонца. А лепш вясёлка!
— Горы ці мора?
— Мора.
— Адпачынак ці праца?
— Праца.
— Дзеці ці сябры?
— Дзеці.
—Розум ці сэрца?
— Сэрца.
— Аддаць ці ўзяць?
— Аддаць.
— Маўчанне ці слова?
— Слова.
—Зямля ці неба?
— Зямля.
—Боль ці абязбольваючае?
— Боль.
—Страх ці страсць?
— Страх.
— Дарога ў храм ці дадому?
— Дадому.
Комментарии (0)