– Лесапаляўнічая гаспадарка лясгаса была створана ў 2004 годзе, – расказвае Станіслаў Станіслававіч. – Спачатку гэта была невялікая тэрыторыя, а з часам яна павялічылася да 43 га і праз два гады была падзелена на тры егерскія ўчасткі. Вось на адзін з іх – жалудоцкі – я і прыйшоў працаваць дзевяць год таму. У нашых лясах водзяцца кабаны, ласи, казулі, лісы, зайцы-русакі, вавёркі, куніцы, янотападобныя сабакі, рысі. На жаль, алені толькі раз-пораз заходзяць «у госці». Ахова дзікай жывёлы, арганізацыя палявання, клопат пра звяроў у цяжкі зімовы перыяд, адстрэл драпежнікаў – воўка, лісіцы, янотападобнага сабакі, якія наносяць значны ўрон развіццю паляўнічай гаспадаркі – вось з чаго складаецца штодзённая егерская праца. Практычна ўвесь дзень Станіслаў Станіслававіч праводзіць у лесе: яму, былому ваеннаму, да цяжкасцей не прывыкаць, тым больш, калі работа прыносіць такое задавальненне. На сваім «унедарожніку» ў любое надвор’е дабярэцца ў любы куточак лесу, даставіць корм жывёле.Разам з прадстаўнікамі Дзяржаўнай інспекцыі па ахове жывёльнага і расліннага свету, створанай пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь, С.С. Паўловіч удзельнічае ў рэйдах па выяўленні браканьераў. Некалькі такіх парушальнікаў былі прыцягнуты да адказнасці згодна з рашэннем суда. Увесь год Станіслаў Станіслававіч адсочвае рух драпежнікаў і пры неабходнасці адстрэльвае ваўка, які знішчае іншых жывёл, а таксама лісу, якая ў летні перыяд наносіць моцную шкоду птушкам, што гняздзяцца на зямлі. Безумоўна, мне было вельмі цікава на свае вочы ўбачыць лясную гаспадарку Станіслава Станіслававіча. І вось мы «вандруем» па маршрутах жалудоцкага абходу. – Там я ўстанавіў саланцы, – паказваючы недзе ўбок, расказваў мой экскурсавод, праязджаючы па лясной дарозе. І я, углядваючыся праз дрэвы, сапраўды ўбачыла ў аддаленні прыстасаванне для солі – любімага ласунка казуль, які яны знаходзяць вельмі хутка. – А вось тут абсталявана падкормачная пляцоўка для кабана і вышка для палявання на гэту жывёлу, – спыняючыся каля незвычайнага збудавання, паведаміў Станіслаў Станіслававіч. – Вышку я ўзводзіў сам па ўласным праекце і нават для сябе назваў яе «барышняй-сялянкай»: мне яна чымсьці нагадвае жанчыну ў хустачцы. Зімою складваю тут на захоўванне мяшкі з зернем. Падкормачная пляцоўка пабудавана з улікам усіх нюансаў. Каб старэйшыя кабаны не перашкаджалі харчавацца парасятам, для малых змайстраваны асобны адсек. – Зерне зімою прывожу два разы на тыдзень, практычна ў адзін і той жа час– расказвае С.С. Паўловіч. – І кабаны прыходзяць, як па распарадку. Яны вельмі пунктуальныя. Увогуле, у кожнай жывёліны – свае павадкі. Той жа кабан – змрокавая жывёліна. Днём ён адпачывае, а вечарам харчуецца. За суткі праходзіць да пяці кіламетраў. Казуля не вельмі любіць вандраваць. А вось алень за 24 гадзіны можа пераадолець да 30 км. Лес захоўвае мноства таямніц. Свой участак Станіслаў Станіслававіч ведае як свае пяць пальцаў. Некалькі год таму, аб’язджаючы тэрыторыю, наткнуўся на рэшткі фундаменту старога збудавання і, па ўсім відаць, былых падвальных памяшканняў. Зацікавіўся гісторыяй паходжання. Аказалася, што старадаўні падмурак – ні што іншае, як месца былога дома паляўнічага князёў Друцкіх-Любецкіх… Цікава было пабываць у такім месцы, уявіць сабе, як праходзіла паляванне ў тыя часы... – Мой дзядуля жыў на ўскрайку лесу каля Даўлюдаўшчыны, – расказвае Станіслаў Станіслававіч. – Я там практычна вырас, таму і лес добра ведаю. Мы з братам – заўзятыя паляўнічыя. У раённае таварыства паляўнічых і рыбаловаў уваходзіць даволі шмат шчучынцаў, а вось сапраўдных аматараў гэтага ляснога дзейства не так многа. У дазволены перыяд арганізуем высочванне казулі, кабана, лася. Асабліва захапляюча праходзіць паляванне на качку.Слухаючы расказ Станіслава Станіслававіча, не магла не запытаць: няўжо не шкада знішчаць жывёлу?– Зразумейце, задавальненне ў час палявання прыносіць зусім не забойства, а сам працэс, – тлумачыць мой суразмоўца. – Гэта ўменне высачыць звера, перахітрыць яго, выставіць на стралковую лінію. Тут сапраўднае майстэрства патрабуецца! Да таго ж, ніводная кніга з парадамі па арганізацыі палявання не ідзе ні ў якое параўнанне з практыкай. Сапраўдны паляўнічы павінен ведаць звычкі звяроў, якія яны, дарэчы, змяняюць у сувязі з дзейнасцю чалавека, прыстасоўваюцца і стараюцца выжыць. У 2006 годзе на маім участку было здабыта толькі тры кабаны, а ў 2013 – 130. У 80-ыя гады дастойным трафеем была ліса. Потым яе футра стала незапатрабаваным, і паляваць на лісу перасталі. Колькасць драпежніка моцна вырасла, і з’явілася праблема такой хваробы, як шаленства. У апошні час моцна распладзіўся і наносіць значную шкоду сельскай гаспадарцы і меліярацыйнай сістэме бабёр. Усе гэтыя злабадзённыя пытанні вырашаюцца ў тым ліку і з дапамогай паляўнічых.Напэўна, у разважаннях Станіслава Станіслававіча ёсць свой сэнс. Важна адно: чалавек не павінен наносіць шкоду прыродзе, а разумна і прадумана рэгуляваць яе працэсы, адным словам, – абараняць.
Комментарии (0)