Ад­ро­джа­ная з по­пе­лу

• 08 декабря 2015 Общество Беларуская 0

  Амаль тры га­ды та­му, у ноч на­пя­рэ­дад­ні На­ра­джэн­ня Хрыс­то­ва, зга­рэ­ла цар­ква Пак­ро­ваў Пра­свя­той Ба­га­ро­дзі­цы ў Хат­ля­нах, што на Уз­дзен­шчы­не. Не ста­ла ўні­каль­на­га драў­ля­на­га бу­дын­ка кан­ца XIX ста­год­дзя, уз­ве­дзе­на­га на срод­кі мяс­цо­вых жы­ха­роў па ты­па­во­му пра­екту вя­до­ма­га рус­ка­га ар­хі­тэк­та­ра Кан­стан­ці­на То­на. Адзі­на­га та­ко­га бу­дын­ка на Бе­ла­ру­сі, які за­ха­ваў­ся да на­шых дзён.

  З ве­рай і на­дзе­яй

  …Стаю ў Хат­ля­нах, гля­джу на па­го­рак — і не ве­ру сва­ім ва­чам. Сап­раў­ды, про­ста цуд Бо­жы! Цар­ква ад­ра­дзі­ла­ся, паў­ста­ла з по­пе­лу. Дак­лад­на та­кі ж бу­ды­нак ко­ле­ру яс­на­га не­ба з пяц­цю ку­па­ла­мі, толь­кі ўжо за­ла­ты­мі. Як быц­цам і не бы­ло та­го страш­на­га па­жа­ру…

  «Ска­жу шчы­ра: гэ­та на­сам­рэч як сон, — ка­жа нас­та­я­цель хра­ма Пак­ро­ваў Пра­свя­той Ба­га­ро­дзі­цы ай­цец Ві­таль Ляш­ке­віч. — Усё ж зга­рэ­ла ўшчэнт, толь­кі га­нак зас­таў­ся. Няй­накш Ма­ці Бо­жая так зра­бі­ла, каб хут­ка цар­ква ад­бу­да­ва­ла­ся. І я чар­го­вы раз пе­ра­ка­наў­ся, што на­ша ве­ра — гэ­та сі­ла. З Бо­жай да­па­мо­гай, з да­па­мо­гай вер­ні­каў цар­ква ад­ро­джа­на».

  Тая страш­ная ноч і за­раз у па­мя­ці ай­ца Ві­та­ля, быц­цам бы­ло гэ­та толь­кі ўчо­ра. Да та­го ча­су ён ад­даў пры­хо­ду 12 год жыц­ця. І лі­та­раль­на ў ад­но ім­гнен­не ўсё знік­ла… «Ну, ма­быць, Гас­по­дзь так вы­ра­шыў. Так трэ­ба бы­ло, каб згур­та­ваць лю­дзей», — ка­жа свя­тар.

  Ма­ле­бен на На­ра­джэн­не Хрыс­то­ва ад­слу­жы­лі та­ды перад па­пя­лі­шчам. Не мог стры­маць слёз нас­та­я­цель хра­ма. Пла­ка­лі і пры­ха­джа­не. «Яшчэ раз пе­ра­ка­наў­ся, што доб­рых лю­дзей наш­мат бо­лей, — га­во­рыць ай­цец Ві­таль. — Ка­лі зда­ры­ла­ся бя­да, я мог пра­к­- тыч­на ад­ра­зу штось­ці ра­біць. Бо адзін пры­ехаў, пры­вёз гро­шы, дру­гі, трэ­ці… У сель­вы­кан­ка­ме ад­ра­зу ж за­га­ва­ры­лі пра збор срод­каў...».

  Пра­ца­ва­лі сут­ка­мі

  Але на­па­чат­ку паў­ста­ла пы­тан­не: дзе ж на пер­шым ча­се пра­во­дзіць цар­коў­ныя служ­бы? У хра­ма ме­ла­ся драў­ля­нае па­мяш­кан­не ня­дзель­най шко­лы. Яго і па­ча­лі пе­ра­бу­доў­ваць пад ма­лі­тоў­нае. У тую сум­ную для Хат­ля­наў зі­му пры­ха­джа­не, мін­скія бу­даў­ні­кі бра­лі ад­па­чы­нак за свой кошт і пра­ца­ва­лі ў бу­ду­чым ма­лі­тоў­ным па­мяш­кан­ні. З не­каль­кіх па­кой­чы­каў, ад­дзе­ле­ных адзін ад ад­на­го пе­ра­га­род­ка­мі, ра­бі­лі агульны. Як заз­на­чае ай­цец Ві­таль, ён толь­кі пас­пя­ваў пас­таў­ляць буд­ма­тэ­ры­я­лы. Усёй та­ла­кой пра­ца­ва­лі сут­ка­мі. І ў вы­ні­ку ў пе­ра­абста­ля­ва­ным бу­дын­ку ў тым жа го­дзе ўжо на Ва­дох­ры­шча ас­вя­ча­лі ва­ду.

  «Пас­та­вім за адзін се­зон»

  А за­тым на­дыш­ла чар­га бу­даў­ніц­тва цар­квы — па пра­екту той, што з XIX ста­год­дзя ўпры­гож­ва­ла на­се­ле­ны пункт.

  «Але так, як бу­да­ва­лі ра­ней, за­раз не ат­ры­ма­ец­ца, — уз­ды­хае нас­та­я­цель хра­ма. — Я толь­кі дзіў­лю­ся. У нас быц­цам і тэх­ні­ка ёсць, і ўсё на све­це. А як ра­ней лю­дзі бу­да­ва­лі цэр­квы ўруч­ную? Ды яшчэ фак­тыч­на без цві­коў? І ста­год­дзя­мі ста­я­лі».

  У цар­кве бу­дзе цёп­лая пад­ло­га. Сю­ды пад­вя­лі ва­ду. Ка­ча­гар­ку асоб­ную пас­та­ві­лі, для абаг­рэ­ву на­бы­лі ка­цёл. Мне як жы­хар­цы Чэр­ве­ня пры­емна бы­ло да­ве­дац­ца, што ад­бу­доў­ва­лі храм у уз­дзен­скіх Хат­ля­нах мае зем­ля­кі. Як пат­лу­ма­чыў ай­цец Ві­таль, шчы­ра­ва­лі тут тры бра­ты — Ва­сіль, Вік­тар і Мі­ка­лай.

  «Пап­ра­ца­ва­лі сум­лен­на! — га­во­рыць нас­та­я­цель хра­ма. — Зі­ма, ма­роз, ве­цер… Пе­ра­дых­нуць пра­па­ноў­ваю. А яны: «Ба­цюш­ка, мы вы­ра­шы­лі, мы ах­вя­ра­ва­лі­ся Бо­гу, што за гэ­ты се­зон па­він­ны цар­кву пас­та­віць». Спус­цяц­ца звер­ху, шчо­кі га­раць, чыр­во­ныя… Чай­ку па­пі­лі — і да­лей пра­ца­ваць».

  Кож­ны вы­бі­рае па са­бе

  Вя­до­ма, гро­шай на мно­гае не­аб­ход­нае (цар­ква зга­рэ­ла з усім на­чын­нем) не ха­па­ла і не ха­пае. Але свя­тар вель­мі ўдзяч­ны ўсім не­а­бы­я­ка­вым лю­дзям з роз­ных кут­коў Бе­ла­ру­сі, якія ах­вя­ру­юць на бу­доў­лю. Да­рэ­чы, мно­гія як пры­язджа­лі, так і пры­язджа­юць у Хат­ля­ны, на­ват з тых на­се­ле­ных пун­ктаў, дзе ёсць свае цэр­квы. Бо вы­бі­ра­юць, ап­ра­ча ін­ша­га, і свя­та­ра.

  «Вось Лё­ша з Во­ляй з Мар’інай Гор­кі, — рас­па­вя­дае ай­цец Ві­таль. — Ка­лісь­ці пры­еха­лі сю­ды: «О, цар­ква пры­го­жая! Ба­цюш­ка, хо­чам тут па­вян­чац­ца!». І ўжо, дзя­куй Бо­гу, двое дзе­так, а са­мі ў Ба­раў­ля­нах жы­вуць. І ўсё роў­на сю­ды едуць. Мая доб­рая пры­ха­джан­ка — па­эт­ка Ва­лян­ці­на Па­лі­ка­ні­на, з ёю ста­сун­кі даў­нія. Ды і мяс­цо­вых вер­ні­каў стае. Ве­да­е­це, ра­ней ду­маў, што лю­дзей пры­цяг­вае са­ма цар­ква. Аж­но не! Вось за ўсе мае 15 год слу­жэн­ня тут не бы­ло та­кой, як сё­ле­та, коль­кас­ці вян­чан­няў. За 10 ме­ся­цаў — 10 пар! Та­му я лі­чу, што ўсё гэ­та — во­ля Бос­кая. Ра­ней ду­маў: «Гос­па­дзі! Я ні­ко­лі тут гэ­тых лю­дзей не па­бу­джу!». Але ідуць сён­ня вяс­коў­цы ў цар­кву. Га­лоў­нае — ву­чыць на ўлас­ным пры­кла­дзе».

  А пры­клад пас­лу­шэн­ства ай­цец Ві­таль па­каз­вае і на бу­доў­лі. Пры­зна­ец­ца, што за апош­нія тры га­ды фак­тыч­на не ба­чыў улас­най сям’і. Усё тут і тут...

  Удзяч­ныя за лю­бую да­па­мо­гу

  Ка­лі па­раў­наць здым­кі пом­ні­ка драў­ля­на­га дой­лід­ства і но­ва­бу­доў­лі, ад­роз­нен­няў зной­дзем няш­мат. Вось толь­кі пус­та па­куль у па­мяш­кан­ні. Та­му нас­та­я­цель хра­ма Пак­ро­ваў Пра­свя­той Ба­га­ро­дзі­цы про­та­і­е­рэй Ві­таль Ляш­ке­віч і яго пры­ха­джа­не бу­дуць удзяч­ныя ўсім не­а­бы­я­ка­вым лю­дзям, якія змо­гуць ах­вя­ра­ваць на хат­лян­скую цар­кву аль­бо ака­заць ін­шую па­сіль­ную да­па­мо­гу. Даб­ра­чын­ны ра­ху­нак мож­на знай­сці на афі­цый­ным сай­це Уз­дзен­ска­га рай­вы­кан­ка­ма.

  Автор: Светлана АДАМОВИЧМінская праўда
  Теги: 

  • православие
  • , религия
  • , Узда