11 красавіка 2016 года на тэрыторыі 30-й Чырванасцяжнай асобнай чыгуначнай брыгады каля памятнага знака вязням лагера савецкіх ваеннапалонных і мірных грамадзян адбыўся мітынг-рэквіем, прысвечаны Міжнароднаму дню вызвалення вязняў фашысцкіх канцлагераў.
Да прысутных звярнуўся старшыня Слуцкага раённага Савета дэпутатаў Віктар Аляксеевіч Ражанец: «Ёсць у жыцці такія даты, якія болем і горыччу адгукаюцца ў сэрцы кожнага чалавека.
Падчас Вялікай Айчыннай вайны на тэрыторыі Беларусі было больш за 260 фашысцкіх лагераў смерці і месцаў масавага знішчэння людзей. Па далёка не поўных дадзеных, нацысты знішчылі ў іх больш за 1 400 000 чалавек. Камісіяй па расследаванні злачынстваў нямецка-фашысцкіх захопнікаў устаноўлена, што ў лагеры для ваеннапалонных і грамадзянскага насельніцтва на тэрыторыі першага ваеннага гарадка ў Слуцку ў перыяд з чэрвеня 1941 года па сакавік 1944 года былі закатаваны, расстраляны, памерлі ад ран і эпідэмій больш за 20 тысяч чалавек.
Памяць аб усім перажытым і сёння хатынскім звонам гучыць у сэрцы кожнага з нас».
Вучні сярэдняй школы №5 горада Слуцка прачыталі вершы, прысвечаныя ахвярам канцлагераў, кожнае слова кранула сэрцы прысутных на мітынгу.
Пад гукі салюта і жалобнага звона старшыня Слуцкага раённага Савета дэпутатаў Віктар Аляксеевіч Ражанец, намеснік старшыні райвыканкама Ларыса Генадзьеўна Дабравольская і іншыя ўдзельнікі мітынгу ўрачыста ўсклалі кветкі да памятнага знака. Ніхто не забыты, нішто не забыта.
У мітынгу прынялі ўдзел прадстаўнікі працоўных калектываў, грамадскіх аб’яднанняў і арганізацый, навучальных устаноў Случчыны, ваеннаслужачыя, ветэраны.
Балючыя ўспаміны і слёзы на вачах былых вязняў канцлагера Яўгеніі Аляксандраўны Лаўровай, Веры Сяргееўны Ліповік і іншых удзельнікаў мітынгу-рэквіема – нібы наказ усім: беражыце мір.
«…Нас падзялілі яшчэ ў цягніку. Мне пашанцавала, я трапіў у адзін лагер з матуляй. Куды адправілі старэйшых сясцёр, я даведаўся толькі пасля вызвалення. Іх прымусілі быць прыслужніцамі ў багатай сям'і. Выконвалі ўсю брудную работу: мылі (яшчэ доўга потым рукі ў Валі былі маршчыністыя, грубыя, страшныя ад нейкай кіслаты, якой яна мыла бялізну), даглядалі дзяцей, кармілі жывёлу. Але хоць бы не галадалі… Яны ведалі, што прачнуцца заўтра. А мы з мамай – не… Мы знаходзіліся ў адным канцлагеры, але ў розных бараках. Спачатку было вельмі страшна, асабліва калі чулі кулямётную чаргу ці прыходзілі людзі ў белых халатах… Потым застаўся толькі голад, дзікі голад. Нам выдавалі па паўбуханкі хлеба на чатыры дні. Я свой з'ядаў адразу. І мама, рызыкуючы быць забітай, употай прыносіла мне па лустачцы ў дзень, адламанай ад свайго пайка. Што ела яна сама, не ведаю дагэтуль…», – гэту гісторыю расказвалі ў нас дома.
На жаль, такая доля спасцігла вельмі многіх людзей у час страшнай вайны. І далёка не ўсім пашанцавала вярнуцца жывымі…
Яшчэ не адзін дзясятак гадоў такія словы, як Асвенцым, Майданек, гета, Халакост будуць выклікаць у людзей жах і душэўны боль.
З 6 па 11 красавіка ва ўстановах адукацыі і культуры раёна былі праведзены інфармацыйныя, тэматычныя класныя гадзіны, урокі мужнасці, выстаўкі вучнёўскіх работ. Падрастаючае пакаленне павінна ведаць, памятаць і зрабіць усё магчымае, каб падобная трагедыя ніколі больш не паўтарылася.
Комментарии (0)