“У кожнага чалавека ёсць запаветныя месцы ў горадзе дзяцінства і юнацтва, пра якія праз шмат гадоў успамінаеш з настальгічнай цеплынёй і душэўнасцю. Першае прызнанне ў каханні, першы пацалунак, першае расчараванне. Дзе можа адбыцца такая падзея, якая застанецца ў памяці на ўсё жыццё? Я не пакрыўлю душой, калі скажу, што для пераважнай большасці жыхароў Пружан (як, зрэшты, і многіх іншых гарадоў) гэта была танцпляцоўка”.
Такімі радкамі пачынаўся апублікаваны ў мінулую суботу артыкул Аляксандра Казея пра танцы ў Пружанах з пасляваенных часоў і да пачатку 90-ых гадоў мінулага стагоддзя. Шчымлівы артыкул выклікаў шмат успамінаў і атрымаў шмат водгукаў ад тых, хто некалі «запальваў» на пружанскіх танцпляцоўках.
Цікава, ці будуць успамінаць з настальгіяй свае дыскатэкі тыя, хто наведвае іх сёння? Чаму раней на танцпляцоўку прыходзіла да 1000 наведвальнікаў, а сёння на рэдкіх дыскатэках танцуе ўсяго 50-60 чалавек? І ці стануць танцы зноў месцам спатканняў і прызнанняў?
Разам з ды-джэем Аляксандрам Котавым мы паспрабавалі прасачыць шлях сучаснай моладзі ад танцаў у былым Доме афіцэраў да «сядзення» ў мабільных тэлефонах.
— Я выдатна памятаю той момант, калі дыскатэчная зала Палаца культуры стала пустой. Гэта адбылося неяк адразу. Летам 2011 года на кожную дыскатэку збіралася 300-400 чалавек, а ўжо на першай вераснёўскай было ўсяго 50. Спачатку мы падумалі, што гэта студэнты паехалі на вучобу і ў хуткім часе іх месца зойме маладзейшая катэгорыя наведвальнікаў. Але змена так і не прыйшла…
Не хацелася б быць песімістам, але лічу, што дыскатэкі ў тым фармаце, у якім яны існуюць сёння, хутка наогул адыдуць у нябыт.
— А чаму ж так адбылося?
— Мы называем сучасную моладзь «пакаленнем сацыяльных сетак». Зараз усё жыццё круціцца ў мабільным тэлефоне.
Свае першыя дыскатэкі яшчэ ў будынку старога ДК я пачаў круціць у канцы 1990-ых. На той момант танцавальная зала была запатрабаванай. Тут абменьваліся навінамі, высвятлялі адносіны, знаёміліся. Зараз гэта ўсё можна зрабіць з дапамогай інтэрнэта. Таму ў сучаснай дыскатэкі засталася толькі адна функцыя – магчымасць патанцаваць.
Раней у хлопца быў амаль адзіны варыянт пазнаёміцца з дзяўчынай: дачакацца павольнага танца і запрасіць. Зразумела, ва ўсе эпохі ў падобным моманце прысутнічала хваляванне: адмовіць ці не? Але трэба ж неяк праяўляць свой мужчынскі характар! Цяпер вельмі часта пасля дыскатэкі чытаю ў сетках паведамленні накшталт: “Дзяўчына, што была ў Палацы культуры ў ружовай сукенцы, танцавала ля выхаду, адгукніся! Вельмі спадабалася!”. Вось такі падыход.
— А сёння на дыскатэках хлопцы наогул танцуюць?
— Так, і добра танцуюць. Калі на маіх першых дыскатэках хлопцы выходзілі ў асноўным на павольныя танцы, то сёння з’явілася іншая культура. І хлопцы, і дзяўчаты сталі смялейшымі, многія рухаюцца сапраўды прыгожа. Магчыма, дапамагаюць шматлікія відэа, па якіх можна навучыцца.
Таксама я заўважыў, што з’явіўся густ у вопратцы. Няма ў сучаснай моладзі і вульгарнасці ў падборы гардэроба. Дзяўчаты і хлопцы выглядаюць элегантна і стыльна. Зразумела, у нашага пакалення не было такога выбару адзення і мы хапалі ўсё, што хоць неяк вылучала з натоўпу. Таму і выглядалі часам дзіўна.
Што тычыцца павольных танцаў, то іх сёння практычна няма. Фармат сучасных дыскатэк такіх не прадугледжвае. Але амаль перад кожнай дыскатэкай да мяне падыходзяць дзяўчаты і просяць, каб я ўключыў “медляк”. Заўсёды іду ім насустрач, хаця ведаю, што многія ды-джэі даўно выключылі іх са сваіх праграм.
Заўважыў яшчэ і такую адметнасць: няхай сёння на дыскатэцы вельмі мала наведвальнікаў, але “завесці” іх атрымліваецца значна хутчэй, актыўна прымаюць яны ўдзел і ў разнастайных акцыях і флэшмобах. Парадаксальна, але тут нам дапамагае інтэрнэт, які, па сутнасці, і забраў з танцпляцоўкі народ.
— Аляксандр, ты амаль 20 гадоў за ды-джэйскім пультам. Калі было цікавей працаваць: тады ці сёння?
— Цяжка параўнаць. Зараз усё прынцыпова інакш. Зразумела, я з настальгіяй буду ўспамінаць мінулыя гады, бо і сам быў маладзейшы. Але мне вельмі імпануе разняволенасць сучаснай моладзі. З імі прыемна мець справу, яны хутка адгукаюцца на музыку, цікава рухаюцца. Так, дыскатэка перастала быць галоўнай падзеяй тыдня. На шчасце, у горадзе з’явіліся іншыя месцы для баўлення вольнага часу: спартыўныя пляцоўкі, кафэ. На дыскатэках зараз прысутнічаюць толькі школьнікі, усе, каму за 18, ужо праводзяць свой час у іншых установах. Але затое ведаю, што той, хто ідзе на танцы ў Палац культуры, сапраўды любіць музыку.
А наогул росквіт пружанскіх дыскатэк прыйшоўся на сярэдзіну 2000-ых. Шмат для гэтага зрабіла Таццяна Курачынская. Ёй удалося прывіць любоў да сучаснай еўрапейскай музыкі. Дарэчы, я гэта спрабаваў зрабіць у канцы 90-ых, але публіка, якая прывыкла да «папсы», была яшчэ не падрыхтавана да такіх перамен.
Пасавала і тое, што дыскатэкі перабраліся ў залу Палаца культуры, з’явілася новая тэхніка, новае святло, гук квадра і нават дым. Але запалу хапіла прыкладна на адно пакаленне… Пакаленню сацыяльных сетак стасункі ў рэале амаль не патрэбны.
— Неяк бачыла афішу, якая запрашала на тэматычную дыскатэку “Каму за 30”. Ці ўзарвалі танцпол тыя, хто адплясваў яшчэ ў старым ДК?
— Не. Прыйшло ўсяго чалавек 20. Зразумела, што ў гэтым узросце турбуюць ужо іншыя праблемы, ды і для адпачынку выбіраюцца “весялейшыя” месцы. Тым не менш, сёння на нашых дыскатэках няма абмежавання па ўзросце. Калі вам падабаецца танцаваць пад сучасную музыку, сардэчна запрашаем.
Дарэчы, у сваёй групе «Укантакце» (https://vk.com/dvoreckultury_pruzhany) мы праводзім апытанні, вывучаем пажаданні наведвальнікаў. Калі ў вялікай колькасці людзей узнікне жаданне акунуцца ў атмасферу 80-90-ых, думаю, мы зможам гэта арганізаваць.
Гутарыла Кацярына Пашкевіч.
Комментарии (0)