Арцём ГУСЕЎ,
Петрыкаўскія навіны 97/2017 от 06 декабря 2017
06 декабря 2017 14:17
Культура
Беларуская
Кожны з нас час ад часу ўздымае галаву і хоць на хвілінку захапляецца выглядам зорнага неба. Бадай, многія хацелі б пакінуць гэтую карціну на доўгія часы, але натуральна сфатаграфаваць зоркі не так проста Подробнее
Інга Гіленка,
Петрыкаўскія навіны 92/2017 от 18 ноября 2017
21 ноября 2017 17:23
Экономика
Беларуская
Завітаўшы чарговы раз на наш філіял унітарнага прадпрыемства “Калінкавіцкі малочны камбінат”, атрымалі запрашэнне ад кіраўніка прадпрыемства Надзеі Хадановіч на дэгустацыю новага віду сыру “Peсoro”. Подробнее
Алена БРУЦКАЯ,
Петрыкаўскія навіны 91/2017 от 15 ноября 2017
15 ноября 2017 15:12
Общество
Беларуская
У мінулую пятніцу ў вёсцы Старыне, што знаходзіцца ў Лучыцкім сельскім Савеце, была ўрачыста адкрыта мемарыяльная дошка ў памяць пра Палескае партызанскае злучэнне пад камандаваннем Івана Ветрава. Подробнее
Наталля ЧАРНЯЎСКАЯ,
Петрыкаўскія навіны 76/2017 от 23 сентября 2017
25 сентября 2017 10:41
Культура
Беларуская
… Нарадзілася ў 1939 годзе. З дзіцячых успамінаў пра вайну – перыяд акупацыі, чытанне вершаў салдатам у вагоне за хлеб і цукар, выжыванне ў халоднай хаце без шкла (яго ўдарнай хваляй выбіла бомба, якая патрапіла ў суседні дом). Праз гады яе жыццё паглынула не толькі музыка, але і сапраўдная любоў, якую, здаецца, можна пабачыць у фільмах ці пачуць у вершах.
Сёння Таццяна Міхайлаўна, нягледзячы на страту каханага, працягвае займацца музыкай прафесійна, дае канцэрты і, самае галоўнае, піша вершы, прысвячае іх мужу, сябрам, радзіме і каханню. Па яе словах, вершы падаравалі ёй другое жыццё пасля перажытай аперацыі на сэрцы. Пазней мне пашчасціла задаць некалькі пытанняў паэтцы.
Таццяна Еўтуховіч нарадзілася ў Гомелі. У 1965 годзе скончыла Беларускую дзяржаўную кансерваторыю па спецыяльнасці фартэпіяна. Са сваім мужам, Андрэем Еўтуховічам, вядомым педагогам-скрыпачом, працавалі ў Іркуцку, Душанбэ, Гомельскім музычным вучылішчы імя Сакалоўскага, затым у Петрыкаўскай музычнай школе. Вершы пачала пісаць з 2001 года.
– Таццяна Міхайлаўна, Вы прамовілі фразу, што ў 50 гадоў селі на шпагат. Адкуль такая добрая форма?
– Практычна ўсё жыццё займалася акрабатыкай, веласіпедным спортам, фехтаваннем. Захапленне спортам захавала да гэтага часу. На маім юбілеі калега Георгій Кебец спытаў: “А што Вы яшчэ ўмееце, акрамя музыкі і вершаў?”. І я прадэманстравала гасцям шпагат. Тады мне споўнілася 50 гадоў.
– У Вас быў неверагодны патэнцыял. Кім былі Вашы бацькі?
– Сям’я незвычайная. Тата іграў на многіх музычных інструментах: скрыпка, віяланчэль, акардэон, баян, фартэпіяна. Прычым, ён не ведаў нот – багаты ўнікальны слых. Мама выдатна спявала.
Сястра з бацькам пісалі вершы,… заразілася ад іх. У 1944 годзе сям’ю адправілі ў Свярдлоўскую вобласць. Потым, калі вызвалялі Гомель ад акупантаў, вярталіся з Урала на радзіму 2,5 месяца, чытала вершы старэйшай сястры ў вагонах параненым вайскоўцам. Яны давалі кавалачкі хлеба і цукар. Дзякуючы гэтаму мы выжылі.
– Вашыя сыны паспяхова ўладкаваліся ў Амерыцы, ёсць магчымасць з імі сустракацца?
– Муж аднойчы ездзіў да іх, а мне катастрафічна не падыходзіць клімат.
Старэйшы, Дзмітрый, вядомы кампазітар. Заўсёды атрымліваў первыя месцы ў прэстыжных конкурсах у Беларусі. Ён пісаў канцэрты для фартэпіяна, скрыпкі. У Маскоўскай кансерваторыі выконваюць ягоныя творы. Некалькі гадоў гучала на тэлебачанні напісаная ім калыханка “Баю-баю, люлі- люлі. Гэта песенька матулі” (1989), але як толькі ён з’ехаў у Амерыку, перастала.
У канцы вясны сёлета з Амерыкі прыязджаў малодшы сын Аляксей (скрыпач). Разам мы далі некалькі канцэртаў у вучылішчы Сакалоўскага, у гонар памяці мужа. Гэта было складана, для рэпетыцый часу практычна не было. Для сябе зрабіла выснову: знаходжуся ў форме!
11 верасня Аляксей у гонар памяці загінулых у тэракце 2001 года ў Нью-Ёрку, каля новапабудаваных хмарачосаў, іграў чакону Баха – гэта адно з самых складаных твораў вялікага класіка.
– Чаму б Вам не выступіць з канцэртам у Петрыкаве?
– Раней у музычнай школе з мужам давалі канцэрты. Пакуль пра гэта не думала.
Дома займаюся, успамінаю нешта са старога, спрабую новае. Я прыхільніца вечнай музыкі: Моцарт, Бах, Бетховен. І джаз паслухаць люблю. Дарэчы, наша самая выбітная вучаніца – скрыпачка Ганна Якавенка – паступіла ў Беларускую дзяржаўную кансерваторыю.
– Дык што такое сапраўднае каханне?
– Павага адзін да аднаго. Вершы пра каханне можа пісаць толькі той чалавек, хто моцна любіць. Беражліва захоўвае гэта пачуццё. У каханне гуляць нельга. Гэта эфемернае пачуццё, якое ў кожную секунду можа знікнуць.
Сярод музыкаў і паэтаў складана захаваць каханне. Мой муж быў варты высокай любові. Андрэй Мікалаевіч – чалавек высокага патэнцыялу пачуццяў. Я прысвяціла сваё жыццё яму. Была яго канцэртмайстрам, а гэта значыць, увесь час слухаць саліста, быць на другім плане, у ценю. Вельмі складана, бо жанчына хоча быць першай.
Алена БРУЦКАЯ,
Петрыкаўскія навіны 76/2017 от 23 сентября 2017
25 сентября 2017 10:40
Общество
Беларуская
Дваццаць гадоў працуе ў школе Наталля Дубяга. Цяпер – лабарант фізікі. Тры гады таму калектыў адзінагалосна выбраў яе старшынёй прафсаюзнай арганізацыі. Да гэтага многа гадоў была сакратаром першаснай прафсаюзнай арганізацыі, таму да абавязкаў старшыні прыступіла з пэўнымі ведамі.
– Калектыў у нас згуртаваны, – расказвае Наталля Іванаўна. – Вялікіх праблемных пытанняў не ўзнікае. Бывае, звяртаюцца да мяне, калі не задавальняюць нейкія рашэнні адміністрацыі. Разбіраемся і знаходзім шляхі перасячэння, кантакты. Рашэнне – на карысць працаўніка, заўсёды ідзём насустрач чалавеку. Часцей за ўсё гэта пытанні прэміравання, калі нешта з дадаткова выкананай работы застаецца няўлічаным. Узнаўляем запісы, дадзеныя, на наступны месяц улічваем недаплачанае. Дарэчы, спісы на прэміраванне абавязкова вывешваюцца для агульнага азнаямлення, таму і памылак атрымліваецца пазбягаць.
Гэтыя пытанні толькі малая частка таго, з чаго складаюцца штодзённыя абавязкі старшыні прафкама. Наталля Дубяга часта цікавіцца ў тэхперсанала школы пра іх патрэбы. Недзе мыючых сродкаў не хапае ці ануч, даводзіцца нагадваць пра гэта намесніку дырэктара па гаспадарчай рабоце. Старшыня прафкама паставіла пытанне пра тое, што ў тэхперсанала няма пакоя, дзе можна было б пераапрануцца, адпачыць у перапынак. У педагогаў, хоць невялікае, але ж ёсць. У хуткім часе бытавы пакой тэхперсаналу будзе абсталяваны.
Не застаюцца без увагі прафсаюза і маладыя спецыялісты. Наталля Іванаўна ўласна цікавіцца іх праблемамі, прымае ўдзел у вызначэнні для іх настаўнікаў-куратараў. Не сакрэт, што ў нашым горадзе цяжка знайсці нятаннае жыллё. Гэта праблема паўстае і перад маладымі спецыялістамі. На жаль, як гаворыць старшыня прафсаюзнай арганізацыі, у калектыўным дагаворы пакуль няма пункта пра фінансавую падтрымку забеспячэння жыллём. Плануецца праз два гады, калі калектыўны дагавор будзе пераглядацца і прымацца наноў, унесці такія дапаўненні ў яго.
Да іншых дапаўненняў у калектыўны дагавор, якія Наталля Дубяга будзе прапаноўваць, плануецца павелічэнне колькасці базавых велічынь на аказанне матэрыяльнай дапамогі. Сёння кожны атрымлівае да дня народзінаў адну базавую велічыню, да юбілею – тры, пэўная падтрымка аказваецца ў сувязі з вяселлем, нараджэннем дзіцяці, стратай родных. Прычым, на апошнія тры падзеі ў калектыве дадаткова збіраюцца грошы па жаданні саміх работнікаў. Наталля Іванаўна не памятае выпадку, каб нехта адмовіўся ад дапамогі калегу.
Была прапанова ўсю матэрыяльную дапамогу выплочваць у прапарцыянальных памерах штомесяц, але тады сумы аказваліся нязначныя. Вырашылі-такі, што выплочвацца будзе гэта дапамога 3-4 разы на год, так больш значна, можна нават спланаваць дадатковыя фінансавыя расходы.
Наталля Дубяга часта сустракаецца з пенсіянерамі на заслужаным адпачынку, цікавіцца іх праблемамі, здароўем. За кожным з іх замацаваны клас, і калі ёсць нейкая неабходнасць, Наталля Іванаўна звяртаецца да класных кіраўнікоў з прапановамі і парадамі. Сама прымае ўдзел у шэфскіх акцыях. Напрыклад, у мінулым годзе да дня пажылых лю-дзей рыхтавала віншавальныя адрасы для ўсіх пенсіянераў.
– Калектыў мне вельмі падабаецца, – гаворыць жанчына. – Я сама вучаніца гэтай школы. Яшчэ працуюць тут некаторыя мае настаўнікі. Да асобных пенсіянераў звяртаюся за парадамі. Вельмі хвалююся за кожнага педагога, за іх адкрытыя ўрокі, удзел у конкурсах, канферэнцыях, алімпіядах. Заўсёды прапаную сваю дапамогу як лабаранта і прафсаюзнага лідара. Вельмі цяжка даюцца моманты, калі перад прафесійным святам даводзіцца разам з членамі адміністрацыі вылучаць некага на ўзнагароды. Для мяне кожны з работнікаў школы варты штогадовага ўшанавання за сваю важную, адказную і плённую працу.
У хуткіх планах Наталлі Дубягі – атрыманне вышэйшай адукацыі. Апошнія гады стала востра адчуваць, што некалі ўпусціла гэту магчымасць. Рана пайшла замуж, пахавала бацькоў, якія пакінулі на яе руках васьмігадовую сястру. Сёння і сястра, і дачка ўжо атрымалі адукацыю, стварылі сем’і, “паднялі” іх з мужам Сяргеем Аляксандравічам. Падрастае сынок. Час і пра сваю адукацыю падумаць. Ды і педагогі школы настойваюць на гэтым, прапануюць сваю дапамогу ў падрыхтоўцы да цэнтралізаванага тэсціравання.
Усё абавязкова атрымаецца, бо яна на-дзіва моцная жанчына, мэтанакіраваны чалавек, адказны работнік. Подробнее
Арцём ГУСЕЎ,
Петрыкаўскія навіны 70/2017 от 02 сентября 2017
12 сентября 2017 10:36
Общество
Беларуская
І пачалося ўсё з раніцы на беразе затокі Бычок, дзе адбыліся спаборніцтвы па рыбнай лоўлі. Як паведамілі спецыялісты аддзела адукацыі, спорту і турызму райвыканкама, трэцяе месца заняла каманда РАНС, другімі былі рыбакі з Муляраўскага сельскага Савета, а перамога дасталася аматарам рыбалкі з райспажыўтаварыства.
Некалькімі гадзінамі пазней на першым гарадскім пляжы сабралася моладзь. Больш дзясятка актывістаў БРСМ, што працавалі ў студэнцкіх атрадах, правялі адкрыты дыялог і падзяліліся сваімі ўражаннямі ад атрыманага вопыту. Так, Ганна Герасіменка, што з’яўлялася камандзірам атрада “Каласок”, акрэсліла асноўнае пытанне ў час працы на сельгаспрадпрыемстве “Палессе-Аграінвест”: “У наступным годзе хацелася б паменшыць колькасць нашых “куратараў”. За нашым атрадам была замацавана майстар, але перыядычна з’яўляліся людзі, якія ўказвалі, куды ісці і што рабіць, хоць мы бачылі некаторых упершыню”. Увогуле моладзь зазначыла, што праца была нескладанай.
З 10 гадзін гараджан і гасцей горада чакалі выставы Петрыкаўскага гісторыка-краязнаўчага музея. Да ўвагі прысутных была прапанавана выстава пад адкрытым небам “Жывая нітка часу”, дзе можна было пабачыць, як змяняліся рэчы паўсядзённага карыстання за 100, 50, 30 гадоў і да сучаснасці.
Гістарычную тэматыку працягвалі асноўная этнографа-археалагічная і фотавыстава “Стары горад”. У апошняй увазе прысутных прапанавалася фотатэка выяў горада мінулага стагоддзя: кірмашы, дэманстрацыі, працоўныя калектывы, дарэвалюцыйная і пасляваенная архітэктура, паводка канца 70-х гадоў – гэтыя паўсядзённыя сюжэты ўжо назаўсёды застануцца памяццю Бацькаўшчыны, незаўважна акунаючы нас у гісторыю роднага Палесся.
Для аматараў экзотыкі працавала экспазіцыя “Загадкавая фантазія мора”, дзе былі выстаўлены ракавінкі разнастайных памераў, форм, колеру. Асабліва актыўная дзятва хутка знаходзіла аналогіі, з-за чаго назіраць за выставай было яшчэ цікавей: “Вось гэта – пячэнька, а гэта – сапраўдны шлём. Ракавінка на шкілет рыбы падобная!” – даносілася час ад часу з розных куткоў выставачнай залы.
А 11 гадзіне на другім канцы горада гасцей чакалі ў Доме рамёстваў. Трэба адзначыць, што майстры пастараліся здзівіць наведвальнікаў, арганізаваўшы на ўваходзе сапраўдную музейную экспазіцыю з рэчаў савецкіх часоў. Не менш цікава выглядалі і работы майстроў, экспазіцыя якіх у другой палове дня перанеслася ў гарадскі парк. Рамеснікі былі гатовыя правесці і сапраўдныя майстар-класы для зацікаўленых народнай дэкаратыўна-прыкладной творчасцю, але гледачоў, па праўдзе, бракавала.
Бліжэй да вечара святочнымі адценямі афарбаваўся і парк: актывісты БРСМ прапанавалі пакінуць парады падрастаючаму пакаленню на спецыяльнай шыльдзе. Паглядзець на экіпіроўку і рыштунак выратавальнікаў, паўдзельнічаць у конкурсах можна было дзякуючы пажарным і ТВВодаўцам. Дзеці скакалі на батутах і надзіманых гарадках, ча-ставаліся прысмакамі. Прыпынялі прысутных выставы кніг, дзіцячага малюнка і вырабаў школьнікаў.
Неўзабаве пачалася канцэртная праграма. Адкрыў мерапрыемства намеснік старшыні райвыканкама Дзяніс Хулуп, з прамовай выступіла і прадстаўнік галоўнага ўпраўлення ідэалагічнай работы, культуры і па справах моладзі аблвыканкама Наталля Герасіменка, падараваўшы ўстановам раёна мячы. Юных талентаў Петрыкаўшчыны, што пазабавілі прысутных спевамі і танцамі, змянілі артысты абласной філармоніі.
Завяршыўся канцэрт выступам артыстаў Капаткевіцкага Дома культуры, аздоблены народнымі танцамі ў выкананні ансамбля “Верасок”. Трэба адзначыць, такая практыка ўжо даволі даўно існуе ў горадзе. Каб прапанаваць культурны адпачынак гараджанам, узняць настрой і проста добра правесці час, калектывы раёна выступаюць з канцэртамі ў амфітэатры суботнімі вечарамі. Не так даўно сваёй творчасцю радавалі аматараў музыкі калектывы з Чалюшчавічаў і з Пцічы. Подробнее
Арцём ГУСЕЎ,
Петрыкаўскія навіны 68/2017 от 26 августа 2017
29 августа 2017 10:33
Культура
Беларуская
Арцём ГУСЕЎ,
Петрыкаўскія навіны 65/2017 от 16 августа 2017
21 августа 2017 09:31
Общество
Беларуская
Колькі іх, тых, хто застаўся на палях баявых дзеянняў ляжаць у зямлі, не пабачыўшы мірнага неба? Колькі тых, хто пахаваны ў брацкіх магілах без пазначэння імя і прозвішча, стаўшы невядомымі героямі? Подробнее
Арцём ГУСЕЎ,
Петрыкаўскія навіны 62/2017 от 05 августа 2017
09 августа 2017 09:20
Общество
Беларуская
На Петрыкаўшчыне адкрылі інфармацыйную дошку ў памяць пра гісторыю Пінскай і Дняпроўскай ваенных флатылій Подробнее
Алена БРУЦКАЯ,
Петрыкаўскія навіны 58/2017 от 22 июля 2017
25 июля 2017 16:14
Культура
Беларуская
Падставай для прыезду вакальна-харэаграфічнай групы “Плай” у Чалюшчавічы стала моцнае сяброўства, што нарадзілася ў мінулым годзе пасля рэспубліканскага фестывалю нацыянальных культур, дзе Гомельскую вобласць прадстаўлялі ўдзельніцы народнага фальклорнага калектыву “Зарачаначка” Тамара Козінец і Ніна Цітова. Подробнее
