Анатоль Дзямянка заўтра адзначыць сваё 70-годдзе. Нягледзячы на такі ўзрост, ён яшчэ працуе настаўнікам гісторыі ў Дарапеевіцкай школе і мастацкім кіраўніком мясцовага Дома культуры. Анатоль Ігнатавіч –нястомны краязнаўца, чалавек, неабыякавы да гісторыі свайго краю, збіральнік і захавальнік духоўнай спадчыны сваёй маленькай радзімы, цікавы субяседнік. Нядаўна аддзел бібліятэчнага маркетынгу Маларыцкай ЦБС выдаў кнігу Анатоля Дзямянкі “Раскажыце мне пра вайну”.Матэрыял для яе аўтар збіраў 45 гадоў. У кнігу ўвайшлі ўспаміны пра падзеі Вялікай Айчыннай вайны амаль 40 сведкаў тых трагічных і пакутлівых гадоў. Цікавасць да падзей Другой сусветнай вайны ў Анатоля Ігнатавіча невыпадковая. Полымем яе апалены не адзін лёс знаёмых, блізкіх і дарагіх яму людзей. Подробнее
— такога жыццёвага прынцыпу прытрымліваецца загадчык хірургічнага аддзялення райбальніцы Віталь Федарук. Подробнее
“За палямі, за лясамі, за шырокімі лугамі…” – словы, якімі пачынаюцца многія казкі і быліны, успомніліся, калі па прасёлкавай дарозе рэдакцыйная машына дабіралася да вёскі Старыя Боркі. І сапраўды, мы трапілі ў аддалены, ціхі, казачна прыгожы зялёны куточак, які для Марыі Фёдараўны Карнялюк, чарговай гераіні праекта “Мая хата з краю..”, самы дарагі, бо з ім звязана ўсё: і першыя крокі, і першае каханне, і сямейныя радасці, і праца, і боль страты, і цэлы карагод успамінаў… Подробнее
Антон Талашка – маларытчанін. Ён выпускнік СШ №1 райцэнтра. Нядаўна юнак атрымаў дыплом інжынера-энергетыка, закончыўшы энергетычны факультэт Гомельскага тэхнічнага ўніверсітэта імя Паўла Сухога. На першае месца працы Антон размеркаваны ў г.Гомель. Каб не сядзець без справы, юнак у вольны час цяпер вышывае крыжыкам на швейнай машынцы. Подробнее
… Сям’я Голуб чакала першынца. Дзевятнаццацігадовая Вольга ўся была ў прадчуванні шчасця мацярынства. І вось прыйшоў ён, той дзень, калі дзіця павінна было з’явіцца на свет. Але ў час родаў раптам нешта пайшло не так. Нованароджаны хлопчык атрымаў траўму і цэлы тыдзень знаходзіўся паміж жыццём і смерцю. У Юр’еў дзень ён упершыню дыхнуў самастойна, без апаратаў, таму і далі бацькі сыну імя Юрый. Праўда, тады маладая мама зусім не ўяўляла, якімі могуць быць вынікі асфіксіі, што здарылася пры родах. Але нават калі б і ўяўляла, як упэўнена Вольга, усё роўна ніколі б не адмовілася ад сына, якой бы цяжкай ні малявалі ёй будучыню./p>
На літаратурным Парнасе Маларытчыны імя Таццяны Ефлаковай з’явілася параўнальна нядаўна. Але, нягледзячы на гэта, там яна ўжо заняла сваё годнае месца. Чытачы і прыхільнікі таленту маладой паэткі ў адзін голас адзначаюць, што напісаныя ёю вершы і проза кранаюць праўдзівасцю, непрыдуманасцю вобразнага пачуцця, натуральнасцю думкі, непадкупнасцю, шчырасцю. Усе творы дыхаюць нейкай любоўю і чысцінёй. Подробнее
Цяпер мала ёсць прыкладаў, калі нявестка і свякроў знаходзяць, як гавораць, агульную мову, узаемаразуменне, а тым больш, паважліва адносяцца адна да адной. Часцей за ўсё яны канфліктуюць, не ладзяць, а нярэдка на ўсё жыццё застаюцца нават ворагамі. Таму цёплыя сяброўскія і шчырыя адносіны паміж свякроўю і нявесткай выклікаюць самае што ні ёсць захапленне. Подробнее
Вяскоўцы прачынаюцца рана. І хоць цяпер рэдка ў якой вёсцы ўбачыш, як ранкам па вуліцы ідзе, папаўняючыся ля кожных варот, статак кароў-карміцелек, якіх, перш чым адправіць са двара на пашу, гаспадарам трэба паспець падаіць, усё ж прывычка падымацца “з пеўнямі” ў сельскага жыхара засталася. Вось і Волчыкі – Іван Данілавіч і Вера Мікалаеўна, да якіх мы прыехалі ў вёску Мыслячы, што ў Макранскім сельсавеце, да дзевяці гадзін ранку ўладкавалі ўжо ўсе справы па гаспадарцы і ў агародзе і гатовы былі сустракаць гасцей. Подробнее
Як бы ні было птушкам добра і цёпла ў выраі, кожную вясну яны ўсё роўна вяртаюцца назад, у свае родныя пенаты. Так і людзі. Дзе б ні жыў, далёка ці блізка, і як бы добра табе там ні было, рана ці позна ўсё роўна цягне да сваіх каранёў, да роднага дому, дзе кожная сцяжынка, кожны куточак напамінаюць табе пра той цудоўны час дзяцінства, пра блізкіх і дарагіх людзей, якія пусцілі на свет, далі дарогу ў жыццё, з якімі дзяліў усё самае патаемнае і з якімі было так спакойна душы. Подробнее
Адсвяткавалі 70 гадоў Вялікай Перамогі. Думаю, ніхто з нас, ветэранаў вайны, франтавікоў, у святочныя майскія дні не застаўся без увагі, добрых слоў, пажаданняў, падарункаў. Вельмі дарагімі сэрцу падарункамі сталі тэлефонныя званкі. Прыемна было, што дзеці, падлеткі праяўляюць столькі цікавасці і ўвагі да тэмы вайны. Подробнее