Галина ШАЧЕК,
Слуцкий край 139-144 (15895-15900) от 14 июня 2018
18 июня 2018 10:04
КалейдоскопОбщество
Русский
Татьяна Евгеньевна Максименко, преподаватель физики и астрономии гимназии №1, вспоминает, что вопрос о выборе будущей профессии в выпускном классе перед ней не стоял. Подробнее
О.ДОРОШЕВА,
Свабоднае слова №67 от 16 июня 2018
18 июня 2018 09:57
Общество
Русский
Подведены итоги ежегодного областного смотра-конкурса на лучшую организацию идеологической работы в трудовых коллективах. Среди лауреатов – Рогачёвская ЦРБ. Подробнее
Наталия ШИРКО,
Чырвоны прамень 47/2018 от 12 июня 2018
18 июня 2018 09:57
Общество
Русский
Чья-то трудовая деятельность всегда на виду, процесс и результат можно оценить воочию. Но работу других оценивают часто лишь по результатам, а о затраченных усилиях имеют малое представление. Ведь нельзя не согласиться, что с профессиональными поварами в жизни мы встречаемся редко, если только они не наши родственники или знакомые.Районный конкурс профессионального мастерства поваров учреждений общего среднего образования «Лучший в профессии — 2018» состоялся на базе первой чашникской школы. Подробнее
Юлия ДОЛГАЯ,
Чырвоны прамень 47/2018 от 12 июня 2018
18 июня 2018 09:54
ОбществоПроисшествия
Русский
Нет-нет да и становится известно, как граждане, занимающие определённые должности, злоупотребляют служебным положением и совершают действия, выходящие за пределы их прав и полномочий. Что толкает их на такие поступки — достоверно не известно. Однако нужно помнить, что рано или поздно виновный будет наказан.Одна из таких ситуаций произошла в городе Л. Гражданка А., находясь в должности управляющей одного из Центров ОАО «БПС-Сбербанк», в период с декабря 2014 года по январь 2015 года умышленно совершала противоправные действия. Подробнее
Дзяўчынка шырока расчыніла дзверы хаты і хутка выбегла да мяне насустрач са словамі: «Так, сапраўды, то да нас прэса. Нашу любімую бабулю прыехалі фатаграфаваць. А можна і мяне разам з ёй?» «Вядома, можна!» – узрадаваўшыся такому цёпламу прыёму, прамовіла я. Васьмігадовая Аліса – унучка перадавой даяркі Марыі Штагер, да якой мы наведаліся ў госці. Прыехала са сталіцы да бабулі на канікулы. Балбатушка яшчэ тая! Дзесяткі слоў у хвіліну. Расказала, што ў вёсцы ёй вельмі падабаецца – не тое што ў яе душнай кватэры на дзевятым паверсе.
Я паспрабавала ўсё ж пераключыцца на Марыю і задаваць ёй пытанні, але маленькая весялушка, раз-пораз каменціравала ўсе нашы словы. І часам вельмі складана было стрымлівацца, каб не засмяяцца.
Жанчына нарадзілася ў Закарпацці. Некаторы час жыла ў Латвіі, там закончыла вучылішча. Потым пераехала да старэйшага брата ў Сумскую вобласць, дзе пазнаёмілася з жанчынай, якая прапанавала паехаць у Хойніцкі раён. Дваццаць дзевяць гадоў з сям'ёй жыве тут. Гэта ўжо іх радзіма. Яны адчуваюць тую сілу, якую можа даць чалавеку толькі родны кут. А галоўны гонар Марыі – дзеці і ўнучка.
Даіць кароў пачала з дваццаць аднаго года. І з юнай неспрактыкаванай дзяўчыны вырас сапраўдны прафесіянал. Мы яе здымкі часта друкуем у нашай газеце. Дарэчы, гаспадыня вельмі любіць чытаць прэсу, асабліва «Савецкую Беларусь» і «Хойніцкія навіны». Да таго ж, многія выразкі з «раёнкі» беражліва захоўвае.
«Так-так, па сто разоў перачытвае свежую газету», – дадае Аліска, якая не можа ні хвіліны выстаяць на адным месцы. Вось ужо пабегла даганяць чарнявага прыгажуна-ката Фелікса. Як высветлілася, імя хатняму гадаванцу ўзялі з рэкламы.
Неўзабаве зноў падбягае і кажа: «А я пайду хутка ў школу мадэляў». «Хочаш на подыуме працаваць?» – пытаюся. «Не, пакуль не ведаю, кім стану ў будучым, падумаю аб гэтым пазней», – прагучала ў адказ. «А на ферму пайшла б шчыраваць?» «Там пах непрыемны, але астатняе – усё вельмі добра», – не была катэгарычнай Аліса.
У бабулін выхадны – уся ўвага дзяўчынцы і парадку ў доме. Гатуе ўнучцы любімыя макароны і смажаныя пяльмені. На градках выбірае сакавітыя клубніцы. Разам паліваюць кветкі, якіх вялікая колькасць на прысядзібным участку. Асабліва лілей і півоняў.
«Я кажу, бабулька, няўжо ты не хочаш спаць у выхадны? А яна – не. З самага ранку завіхаецца, мые ўсё, убірае, гатуе», – зноў уключаецца ў гутарку сталічная маленькая прыгажуня. «Канешне, у выхадны ўсе справы варта паспець парабіць», – гаворыць Марыя. Бо потым зноў пачнецца будзёнасць – ад дома да Храпкаўскай фермы. Тройчы ў дзень.
Працэс даення кароў сёння механізаваны, з былой ручной дойкай па складанасці не параўнаць. Але зносіны з жывёлай механізаваць немагчыма. Патрэбны догляд, увага, адказнасць.«Каровы, напэўна, вас любяць, таму стараюцца не падвесці», – спрабую жартаваць. Але Марыя ўсур’ёз адказвае, што ў гэтым і ёсць яе самы вялікі сакрэт.
На такіх людзей, як яна, заўсёды глядзелі з павагай. Яны не даюць пустых абяцанняў, не будуюць паветраных замкаў – проста адказна робяць сваю справу. І так добра гэта ў іх атрымліваецца! Подробнее
Михаил ДЕРЕВЯГО,
Чырвоны прамень 47/2018 от 12 июня 2018
18 июня 2018 09:51
ОбществоПрирода и экология
Русский
Наступил пожароопасный сезон, а это значит, что государственная лесная охрана перешла на усиленный режим работы. Так, при патрулировании лесником Чашникского лесничества государственного лесохозяйственного учреждения «Бешенковичский лесхоз» Александр Францевич Агель 5 июня 2018 года в квартале 48 в 14.05 обнаружил очаг возгорания. 25 до 50 базовых величин. Подробнее
З Сяргеем Віннікам наша (калі так можна выказацца) рабочае сяброўства цягнецца больш за пяць гадоў. Шмат разоў даводзілася пра яго пісаць у газеце. Размаўляць з ім вельмі проста. І сур’ёзна, і з жартам. Нават розніца ва ўзросце не адчуваецца. Пры гэтым мужчына вельмі сціплы, аб сабе многа не распавядае, аднак мне гаворыць: «Ты ж заходзіш з агароду, а выходзіш цераз цэнтральны ўваход». Маўляў, выпытаю ўсё, што трэба. Доля праўды ў гэтым, канешне, ёсць.
Сяргей – мясцовы. Нарадзіўся ў Барысаўшчыне. Рос хлапчук, як і большасць вясковых дзяцей, спасцігаючы навуку жыцця ў сялянскіх клопатах. Дома былі свае абавязкі, маці з бацькам трэба было дапамагаць. Працаваць трактарыстам Сяргей стаў адразу ж пасля школы. І гэта была добрая загартоўка, бо ў хуткім часе прыйшлося яму накіравацца на ваенную службу. На Далёкі Усход. І пасля дэмабілізацыі можна было зрабіць у жыцці круты паварот, але ён вярнуўся ў родныя мясціны.
Яго цягнула дамоў неадольная сіла, і чым бліжэй было развітанне з армейскімі таварышамі, тым часцей успаміналася родная вёска, тыя сцежкі маленства, па якіх бегаў у Віцьеўскую школу. Яго клікалі да сябе бацькоўская хата, ціхія лясныя куткі і неабсяжныя палі.
Нядоўгім быў адпачынак пасля вяртання з арміі. Неўзабаве стаў зноў працаваць трактарыстам. Па прызнанню Сяргея, у той час у вёсцы ахвотна заставалася моладзь. Атрымлівалі жыллё, стваралі свае сям’і і дружна жылі. Сяргей юнаком разам з сястрой засталіся без бацькоў. Таму ўсяго ў жыцці даводзілася дасягаць самастойна, не разлічваючы на падтрымку. І як бы цяжка ні было, ніколі не скардзіцца. Ідзе па жыцці з гумарам.
Механізатарам работы заўсёды хапае – усюды патрэбны. Пачынаў на «восемдзесят двойцы». Потым з трактара перасеў на «Уазік» – быў дырэктарскім вадзіцелем некалькі гадоў. А пасля атрымаў новы трактар – «трыццатку». І з таго часу вялікай тэхніцы не змяняе.
Пытаюся: «Чым зараз заняты?» Адказвае: «Кашу». Я: «Траву ці ад работы?» Жартую. Канешне, ведаю, што Сяргей ніколі ад працы не «косіць». Цяпер адбылася паломка, таму ён «наразае» колы вакол свайго «жалезнага каня», спраўна круцячы і мяняючы дэталі. Лічыць, што да тэхнікі неабходна быць вельмі ўважлівым, тады і праслужыць болей. Калі гаварыць аб перспектывах, то хацеў бы, каб машынна-трактарны парк гаспадаркі быў багацейшым. Не для сябе – для моладзі. Але, вядома, з неба нічога не ўпадзе, варта старацца ўсім.
Канешне, на хатнія справы часу не хапае. Як і ўсе вяскоўцы, сям’я засявае агарод. Але, як прызнаецца суразмоўца, ён толькі сее і ўбірае, а ўвесь догляд – на жонцы. Дарэчы, любімая страва мужчыны – бульба. А пара года – ранняя вясна, калі ўсё навокал абуджаецца. І зямля. Адчуваеш найтанчэйшы водар, ловіш няўлоўныя пахі, чуеш райскія гукі вясны. Пасля халоднай зімы выходзіш у поле…
Калі спытала пра любоў да спорту, то, усміхаючыся, адказаў: «У мяне кожны дзень скачкі на батуце – сядзенні ў трактары». І пра загар гаворыць, што ў адзін бок едзеш па полі – загараеш, потым у другі. Раўнамерна атрымліваецца. Рыбалкай не захапляецца, адказвае: «Ля рэчкі жыву, а лускі баюся». Ужо з гэтых адказаў вы можаце адчуць, які Сяргей вясёлы і лёгкі чалавек.
І яшчэ. Адчула яго клопат больш не пра тое, якую матэрыяльную выгоду прыносіць праца (хаця і гэта не трэба скідваць з рахунку, бо хто ж не хоча зарабіць), а пра лёс гаспадаркі, яго сапраўднае і будучае.
Калі ў вёсцы ёсць такія людзі, як Сяргей Віннік, то яна будзе адраджацца і жыць. Цяпер Год малой радзімы. Ён прысвячае ёй жыццё, цалкам аддаючыся цяжкай механізатарскай справе. І гэта вельмі каштоўны ўнёсак. Подробнее
Наталия ШИРКО,
Чырвоны прамень 47/2018 от 12 июня 2018
18 июня 2018 09:49
КалейдоскопОбщество
Русский
Учащиеся первой новолукомльской школы стараются всегда разнообразно организовать свой досуг. Вместе с педагогами они совершают экскурсионные поездки как по территории района, области, так и за их пределами. Маршрут, как правило, составляют с помощью работников РФСК «Скина».На этот раз ребята посетили Лепельский краеведческий музей, где их познакомили с экспонатами временной выставки ретро-техники «Звуки времени». Подробнее
Наталья СТУКАЛОВА,
Чырвоны прамень 47/2018 от 12 июня 2018
18 июня 2018 09:43
Общество
Русский
С началом летнего периода усиливается опасность возникновения африканской чумы свиней в личных подсобных хозяйствах граждан. Это связано с массовым выходом населения в лес. Происходит контакт с дикой природой и возрастает возможность переноса вируса АЧС на одежде и на обуви людей, которые были в лесу, а затем отправились к домашним животным. Подробнее
Бачыць цудоўнае ў простым – гэта пра Надзежду Навіцкую. Калі б ні прыехаў на Храпкаўскі малочнатаварны комплекс, заўсёды сустрэнеш яе з усмешкай. І нават калі стомленая, ці не ладзяцца справы, ніколі не пакажа выгляду. Проста не дазваляе сабе быць з дрэнным настроем. Аргументуе гэта тым, што на ферме яна кіраўнік і павінна зараджаць увесь свой калектыў выключна станоўчай энергетыкай.
На рабоце Надзежда праводзіць больш часу, чым дома. Вяртаецца ў гадзіну ночы, а ў пяць раніцы ўжо бяжыць на ферму. Муж нават можа патэлефанаваць і пажартаваць: «Ты хоць дома сёння начавала?» Хаця, безумоўна, родныя ўжо звыкліся з такім нялёгкім матуліным графікам. У хату забягае, прыгатуе што паесці, распачынае мыццё і, засынаючы, думае пра тое, што яшчэ паспець зрабіць на ферме заўтра… І абавязкова кладзе мабільны тэлефон пад падушку, бо ў любы час могуць званіць.
Пры гэтым яна заўсёды выдатна выглядае – самастойна зробленыя макіяж, манікюр, прычоска. Пытаюся, як усё паспявае, на што атрымліваю ёмісты адказ: «Праца ўпрыгожвае чалавека». Як бы пафасна гэта ні гучала. Жанчыне хочацца быць жанчынай усюды і заўсёды.
Нельга і казаць, што вольнага часу мала, а калі знаходзіцца, то траціць яго Надзежда на сваю «слабасць» – кветкі. Іх шмат у яе кабінеце, а ў сезон стракацяць клумбы на комплексе. Любіць дзівіцца колерамі, формамі, разглядаць парасткі, разважаць… І гэта найлепшы рэлакс паміж работамі, якіх не толькі ўвосень восем, а круглы год, ды ўсе восемдзесят восем. Гераіне нашай публікацыі хочацца вакол прыгажосці, утульнасці і цеплыні. Гаворыць, што ў такім асяроддзі і працуецца лепш – яно натхняе.
Нават пры ўсіх цяжкасцях сельскай працы, брыгадзір разважае аб тым, што без работы на ферме яна ўжо не зможа. Штосьці такое ёсць, неапісальнае, што прываблівае. Яно ўнутры.
Муж Надзежды – ветурач з вялікім вопытам. Ён – яе падтрымка і ў дамашніх справах, і рабочых. Родам Анатолій з Горак Магілёўскай вобласці. Там абаяльная дзяўчына з Закарпацця Надзя працавала загадчыцай ветаптэкі, а ён – галоўным ветэрынарам у гаспадарцы. Пазнаёміліся, пакахалі адзін аднаго. І пераманіла дзяўчына мужа ў Хойніцкі раён. Шмат было прапаноў сям’і Навіцкіх вярнуцца, але не пажадалі, бо прыкіпелі ўсім сэрцам да гэтых мясцін. Тут вырасцілі дзвюх дачок, радуюцца трохгадоваму ўнучку. Тут, у Храпкаве, ахоплівае спакой і лёгкасць. Калі бачаць абрысы стаўшай роднай вёскі, белую сям’ю бярозак, васількі ў полі, агортвае пяшчота і замілаванне. Чуеш шматгалоссе птушыных спеваў, дыханне лесу, споведзь ветру – і часам забываеш нават пра стомленасць.
Надзеждзе палюбілася Беларусь у першую чаргу з-за людзей. Шчырых і добрых. Па-другое, з-за неверагоднай прыгажосці краявідаў. Ідучы з работы і на работу, часта сустракае світанкі і праводзіць заходы. Узыход сонца ў вёсцы! Ёсць у гэтым нешта містычнае: неба заліваецца жоўтым прыемным святлом і ўздымаецца вялікі вогненны шар. І ад усяго атрымліваеш асалоду.
Але каб гэта замалёўка не атрымалася надзвычай «салодкай», пытаюся ў Надзежды пра праблемы, якія існуюць у прафесіі, чаго не хапае на комплексе і што варта зрабіць, каб палепшыць паказчыкі? І яна не пачала скардзіцца і шукаць пабочныя прычыны. А адказала так:
– Мы крыху мінусуем па паказчыках у параўнанні з мінулым годам. І мне за гэта вельмі сорамна. Я працую брыгадзірам чатырнаццаць гадоў, аднак і пры такім вопыце, напэўна, упускаю нешта. Бываю на розных семінарах, бачыла многа ферм і комплексаў, але чагосьці незвычайнага там няма. Усё як у нас. Толькі што Храпкаўскі комплекс пабудаваны не ў зручным месцы, таму часта падтапляемся, і з-за цаглянай падлогі, прадугледжанай па праекту, пакутуюць капыты кароў. Ды і даільных ям хацелася б дзве замест адной доўгай. Але і з гэтым можна і трэба працаваць. У цэлым умовы добрыя, не параўнаць з тымі, пры якіх рупіліся нашы матулі і бабулі. Год назад на комплекс прыйшоў працаваць новы тэхнік-асемянатар. Пакрыху выпраўляем становішча з селекцыйнай работай. Вельмі важнай! На тэрыторыі імкнёмся падтрымліваць парадак. Пасадзілі дрэвы, каб пакінуць прыгожы след пасля сябе.
І кіраўнік гаспадаркі ў нас новы. Добры. Вельмі не хочацца яго падводзіць, таму будзем выпраўляцца. Калектыў у мяне цудоўны. Са спіртным ніхто не сябруе. Усе адказныя. Ведаю характар кожнага, праблемы і клопаты, радасці і перамогі. Бо ўсе тут, як адна сям’я. Маладым спецыялістам, якія прыходзяць да нас, на ферму, імкнёмся ўсе разам дапамагаць. Некаторыя шчыра зацікаўліваюцца жывёлагадоўляй і гэта, канешне, радуе. Але ёсць і такія, хто проста адбывае тэрмін, пакідаючы пасля сябе шлейф «прабелаў» у рабоце. Гаспадарка прадастаўляе па магчымасці ўсім жыллё, большая частка калектыву жыве ў доміках з усімі выгодамі.
Шмат увагі надаём якасці малака. Я на свае вочы бачу, як яно атрымліваецца, таму ўпэўнена ў яго чысціні. З задавальненнем купляю малочную прадукцыю нашай «Мілкавіты». Вельмі смачная.
Што датычыць святаў, то любімае ў Надзежды – Дзень работнікаў сельскай гаспадаркі. Ва ўсе іншыя чырвоныя даты календара яны працуюць, і гэты дзень таксама не выхадны, але ім асаблівая ўвага. Хаця варта адзначыць, што кіраўніцтва сельгаспрадпрыемства віншуе работнікаў з усімі святамі.
І ў заканчэнні нашай гутаркі я задала складанае пытанне: «Якой павінна быць ферма вашай мары?» Аднак жанчына, доўга не раздумваючы, прамовіла: «Звычайнай. Толькі, каб людзі заўсёды прыходзілі і выходзілі з усмешкай». Подробнее
