Ирина СТЫЧИНСКАЯ,
Маяк Палесся №24 от 15 июня 2018
15 июня 2018 13:16
Общество
Русский
Как незаметно пролетели школьные годы с уроками, переменками и отметками в дневнике! Первая учительница, первая любовь, первые настоящие друзья – многое было впервые и, несомненно, сохранится в памяти навсегда. Подробнее
Валентина БЕЛЬЧЕНКО,
Маяк Палесся №24 от 15 июня 2018
15 июня 2018 13:12
Общество
Русский
В большинстве случаев лица, имеющие психические отклонения или алкогольную, наркологическую зависимость, не считают себя больными. Поэтому убедить их обратиться за помощью к специалисту непросто. А если человек, попавший в воронку пьяного дурмана, отравляет жизнь не только себе, но и окружающим?.. Подробнее
Ирина СТЫЧИНСКАЯ,
Маяк Палесся №24 от 15 июня 2018
15 июня 2018 13:09
Общество
Русский
Всё чаще приходится убеждаться: чем человек талантливее, чем лучше знает своё дело, тем меньше подвержен тщеславию. Подробнее
Валентина БЕЛЬЧЕНКО,
Маяк Палесся №24 от 15 июня 2018
15 июня 2018 13:05
Общество
Русский
Так что теперь зелёные угодья находятся под более мобильной охраной: приобретённая техника будет использоваться для патрулирования лесов. Подробнее
Маё завочнае знаёмства з Амелькаўшчынай і яе жыхарамі адбылося ў 2014 годзе, калі Аляксандр Кузьменка, былы жыхар гэтай вёскі, прынёс у рэдакцыю вершы, напісаныя яго зямлячкамі Марыяй Філончык і Надзеждай Царанок. Подробнее
Знаёмства з жывёлаводам Марыяй Васільеўнай Прышчэп адбылося не зусім звычайна. Калі машына з надпісам «Прэса» пад’ехала да малочнатаварнай фермы «Забалацце», яна якраз пераганяла статак ў загон. Так на бягу і сказала: «Добры дзень, пачакайце крыху» і пабегла далей. Звонку мініяцюрная бландзінка, Марыя Васільеўна валодае моцным строгім голасам і выкарыстоўвае такі тон, што нават цяляты не могуць не паслухацца і ціхенька адпраўляюцца за агароджу.
У звычайнай гутарцы Марыя спакойная і ветлівая. Але, як кажуць, калі абавязак патрабуе, уключаюцца ўнутраныя рэзервы, трэба і «жалезнай лэдзі» зрабіцца. На працягу чатырох гадоў жывёлавод М. Прышчэп даглядае статак у 440 галоў. Нават сама лічба ўражвае!
У Хойніках жанчына апынулася дзякуючы асабістаму жыццю – выйшла замуж і з роднага Веляціна паехала ствараць сям’ю ў райцэнтр. Калі запытала ў Марыі Васільеўны, якое самае прыгожае, на яе погляд, месца на Хойнікшчыне, атрымала такі адказ: у Рудакове. Вельмі падабаецца, маўляў, выгляд старога палаца і збудаванні з чырвонай цэглы ў густой зелені. Калі гутарка зайшла пра перспектывы ў сельскай гаспадарцы, суразмоўца пасур’ёзнела. Так, на такое няпростае пытанне адразу і не адкажаш. За той час, які працуе на ферме Марыя Васільеўна, наглядзелася на розных людзей. І зрабіла выснову: якой бы тэхнікай чалавека не акружы, ад яго толькі залежыць, будзе плён у працы ці нават сучасныя тэхналогіі не дапамогуць. Таму трэба мяняцца самому, а потым і наваколле зменіцца. Подробнее
Неаднаразова ў раёнцы публікавалі імя Галіны Мікалаеўны Чэкан – працавітага і вопытнага аператара машыннага даення з МТФ «Карчовае». Нядаўна яна ў ліку пераможцаў раённага спаборніцтва жывёлаводаў за 2017 год паўдзельнічала ў рэспубліканскай акцыі «Наш жывёлавод» ў аграгарадку Урыцкае (Рэчыцкі раён), дзе сустрэлася з калегамі. Сваёй рабоце Галіна Мікалаеўна аддала 17 гадоў, на пару з партнёркай Святланай Анатольеўнай Ліцвінка яны абслугоўваюць 340 кароў.
Да свайго асноўнага месца працы на Карчоўскай ферме яна разам з мужам і двума дзецьмі пажыла ў Гомелі. Але сёння ніколькі не шкадуе пра пераезд на малую разіму – у Карчовае. Кажа, што дастаткова паспытала гарадскога жыцця, з яе хопіць. А дзеці, наадварот, цягнуліся да больш насычанага ладу жыцця, таму паехалі з вёскі.
– Кожнаму сваё, – падводзіць вынікі Галіна Мікалаеўна, – а мне роднае бліжэй.
На камплімент пра стабільны высокія паказчыкі ў рабоце Галіна Мікалаеўна рэагуе спакойна: працаваць якасна стала для яе ўстойлівай звычкай. Вядома, тэхналагічна сёння прасцей выконваць тыя ж абавязкі аператара машыннага даення, якія калісьці ўручную выконвалі даяркі. Астатняе – толькі пытанне сумлення. І чым адказней, мяркуе Г.М. Чэкан, ставіцца да сваёй работы, у будучым можна дакладна прагназаваць поспех. Моладзь толькі з такімі думкамі павінна ісці ў сельскую гаспадарку. Подробнее
У 2014 годзе вадзіцель ААТ «Хойніцкі Аграсервіс» Войцех Альфонсавіч Карповіч пайшоў на заслужаны адпачынак. Першы запіс у яго дастаткова тоўстай працоўнай кніжцы датуецца аж 1958 годам! Неверагодна, але сапраўды ён спазнаў нялёгкую працу ў 10-гадовым узросце, калі праводзіў летнія канікулы ў якасці палявода. Ураджэнец в. Рэуты Браслаўскага раёна Віцебскай вобласці, Войцех Альфонсавіч трапіў на Хойнікшчыну дзякуючы жонцы Вользе Канстанцінаўне – гэта яе малая радзіма, сюда і прапанавала мужу хаця б на паўгода прыехаць пажыць. Так і засталіся.
«Аграсервіс» – пастаяннае месца работы майго суразмоўцы. Кажа, што мяняліся толькі назвы – у 1977 годзе прыйшоў у «Сельгастэхніку» вадзіцелем, працаваў у «Райаграпрамсервісе», а на пенсію ішоў з «Хойніцкага Аграсервісу».
Працоўны лёс Войцеха Альфонсавіча нагадвае прыгодніцкі раман. Ды і сам мужчына з задавальненнем успамінае, з якім азартам тады ахінуўся ў першую сваю ўборачную кампанію. У 1970-я быў створаны першы эксперыментальна-ўборачны атрад – на Хойнікшчыне і ў Тураве. У кожны ўваходзіла па 6 экіпажаў. Каманда камбайнераў курсіравала ад адной гаспадаркі да другой, дзе патрэбна была дапамога дадатковай тэхнікі. Як толькі завяршалі работы ў адным раёне, імгненна пераязджалі ў наступны. Так за адно лета Войцех Альфонсавіч праехаў з поўдня нашай вобласці да роднай Віцебшчыны, а сям’ю сваю і нованароджанага сына пабачыў толькі ў канцы верасня.
Атрад прадэманстраваў высокія паказчыкі, таму эксперымент праіснаваў чатыры гады. У 1978 годзе Войцех Альфонсавіч быў па паказчыках уборачнай трэцім тысячнікам у раёне і чацвёртым – у вобласці. У ліку лепшых двойчы прадстаўляў наш раён на рэспубліканскіх Дажынках – у Нясвіжы (1998 г.) і Шклове (2000 г.).
– За столькі часу на якіх толькі камбайнах ні працаваў. І на «Ніве», на «Коласе», затым на «Дон» перасеў. А пачынаў увогуле на камбайне, дзе ізаляванай кабіны няма, а толькі казырок з тканіны. Але ж нічога, і тады паспяваў тысячу малаціць, нягледзячы на нязручнасці. Цяпер жа створаны ўсе ўмовы: тэхніка камп’ютарызавана, у салоне кандыцыянер, камбайнер можа ў белай кашулі за рулём сядзець. Таму шчыра не разумею, калі даводзіцца чуць ад маладых, што сёння цяжка працаваць. Па сабе ведаю, што значыць укладаць усе сілы ў работу, а сёння толькі жаданне ад іх патрабцуецца. Хаця, як і раней, сёння многае залежыць ад кіраўніка. Ён сваёй падтрымкай можа стымуляваць работніка, заахвоціць яго. Подробнее
Валентина Соколовская,
Могилевские ведомости 045 от 15 июня 2018
15 июня 2018 12:44
ЗдоровьеОбщество
Русский
Накануне Дня медицинского работника «Могилевские ведомости» знакомят своих читателей с жизнью и деятельностью врача высшей квалификационной категории заведующего глазным отделением Могилевской городской больницы скорой медицинской помощи Александра Рулева.
Врач высшей квалификационной категории заведующий глазным отделением Могилевской городской больницы скорой медицинской помощи Александр Рулев свою жизнь посвятил служению этому особенному медучреждению. «Один из сильнейших в экстренной медицине», – говорят о нем коллеги. Да и не только в экстренной, к Рулеву как к главному офтальмологу города направляют на консультацию пациентов с самой разной сложной офтальмологической патологией. И при всей своей занятости он находит время, чтобы заниматься наукой, совершенствовать методы лечения тяжелых пациентов. В свое время с иглорефлексотерапевтом больницы Натальей Сергейчик они запатентовали разработанные ими методики эффективного лечения у детей близорукости высокой степени и офтальмологических осложнений у страдающих сахарным диабетом. Свои изобретения оформили как подарок больнице, как ее интеллектуальную собственность. Подробнее
Ад Дубровіцы да райцэнтра з астраўкамі каля Паселіч раскінуліся ўладанні гэтага сельгаспрадпрыемства. Узначальвае яго малады кіраўнік – Вольга Уладзіміраўна Кісліцкая. Як гэта звычайна і бывае, заспець кіраўніка на рабочым месцы ў канторы практычна немагчыма. Усе дамовы, як і многія дзелавыя людзі, робіць па тэлефоне за лічаныя хвіліны. Інакш проста нельга – работа ў сельскай гаспадарцы забірае літаральна ўвесь час, у тым ліку выхадныя. Усё трэба пракантраляваць, а лепей – пабачыць на свае вочы, каб на 100% быць упэўненай у выніку.
Жыццё склалася так, што пасля заканчэння сельгасакадэміі Вольга Уладзіміраўна пачынала з пасады агранома ў тагачасным агракамбінаце «Віць». Паміж першым месцам працы да сённяшняга звання «дырэктар» прайшоў значны час, і можна дакладна сказаць – увесь папярэдні вопыт пайшоў на карысць. Тым больш, як пацвярджае Вольга Уладзіміраўна, усё ж дома і сцены дапамагаюць, маючы на ўвазе, што ў родных мясцінах і працаваць прыемна.
Вопыт так званай мэнэджарскай працы (кіраванне людзьмі) давёў, што перспектыва перш-наперш крыецца ў саміх работніках, калектыве. Бясспрэчна, тэхнічнае аснашчэнне адыгрывае важную ролю, але без сумленнай работы і непасрэднай зацікаўленасці саміх людзей светлая будучыня сама сабой не наблізіцца.
Самай галоўнай каштоўнасцю кіраўнік лічыць сваіх работнікаў – у большасці сваёй неабыякавых і адказных. І ў першую чаргу гонар і павага менавіта тым, хто забяспечвае ўстойлівыя паказчыкі на палях і фермах.
Менавіта старанныя работнікі забяспечваюць добрыя вынікі. І кіраўнік прыкладае ўсе намаганні, каб у гаспадарку прыходзілі толькі старанныя і адказныя. Подробнее
