Цяплюткі, шчодра адораны сонейкам перыяд верасня, а то і кастрычніка, а часам нават і лістапада, нібы прыроднае вяртанне-настальгія па збегшым за каляндарны далягляд лецейку, здаўна пяшчотна называюць бабіным летам. Магчыма таму, што менавіта ў гэтыя пагодлівыя дзянькі восені жанкі, зжаўшы хлебныя палеткі, убраўшы гародніну, маглі крыху адпачыць, перадыхнуць, пацешыцца цёплымі днямі. А яшчэ параўноўвалі гэты летні адгалосак з жанчынай-саракагодкай, якая абуджана другой маладосцю.
Такое восеньскае вяртанне лета – сонечную пацеху для цела і душы – нельга ўявіць без густых нітак павуціння, што ў гэты час плыве над пажоўклым долам. Здаецца, шматлікія павучкі, густа аблытаўшы сваімі кроснамі прыволле, імкнуцца затрымаць як мага даўжэй цяпло, схаваць ад падступаючых халадоў маляўнічыя прасторы.
Фота аўтара
Комментарии (0)